Gereon Grzenia-Romanowski
Zielony, Gwardiuk
kontradmirał kontradmirał
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1916
Piece

Data i miejsce śmierci

18 stycznia 1983
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

od 1935

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa
Gwardia Ludowa
Armia Ludowa
Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

komendant Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni,
attaché wojskowy w ChRL

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
kampania wrześniowa,
Powstanie warszawskie

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Partyzancki Srebrny Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Gereon Grzenia-Romanowski vel Gereon Grzenia ps. „Zielony”, „Gwardiuk” (ur. 19 marca 1916 w Piecach, zm. 18 stycznia 1983 w Warszawie) – kontradmirał Marynarki Wojennej PRL, doktor nauk ekonomicznych.

Życiorys

Był synem Jana Grzeni i Agnieszki z Laskowskich. Od 1923 uczęszczał w Chojnicach kolejno do Szkoły Powszechnej oraz Państwowego Gimnazjum Klasycznego. W 1931 wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Chełmnie. W 1935, po likwidacji KK Nr 2, przeniesiony został do Korpusu Kadetów Nr 3 w Rawiczu. 15 maja 1937 złożył maturę, a następnie przyjęty został do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie. Po ukończeniu szkoły i otrzymaniu promocji oficerskiej przydzielony został do nowo powstałego Pułku Strzelców Pieszych w Rembertowie. W szeregach tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939. Dowodził 2 plutonem 1 kompanii.

15 listopada 1939 wstąpił do konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski (przekształconej w 1940 w Związek Walki Zbrojnej). W latach 1942–1943 był więźniem Pawiaka. Następnie służył w Gwardii Ludowej oraz Armii Ludowej i brał udział w powstaniu warszawskim w 1944. W trakcie okupacji ukrywał się pod nazwiskami Tatarkiewicz i Romanowski.

W 1945 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Miejskiego Związku Walki Młodych w Poznaniu, po czym wyznaczono go zastępcą dowódcy 12 Dywizji Piechoty w Szczecinie.

Od 1 kwietnia 1948 do 29 stycznia 1949 był słuchaczem Kursu Dowódców Pułków w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie. Od 1949 do 1956 kierował Studium Wojskowym Politechniki Gdańskiej. Kolejne stanowisko – zastępcy dowódcy ds. politycznych – objął w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni. 2 października 1959 ukończył zaocznie studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie. Później na tej uczelni uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie makroekonomii morskiej.

1 października 1963 Rada Państwa uchwałą Nr 47/63 awansowała go na kontradmirała w korpusie generałów i admirałów. Nominację odebrał 9 października 1963 w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa, Aleksandra Zawadzkiego.

W latach 1966–1969 był komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni. Następnie wyjechał do Chin, gdzie został attaché wojskowym w Chińskiej Republice Ludowej. Zmarł 18 stycznia 1983 w Warszawie. Pochowany w nowej alei zasłużonych na cmentarzu Witomińskim w Gdyni (kwatera 26-38-12)[1].

Grób Gereona Grzeni-Romanowskiego na cmentarzu Witomińskim

Od 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie od 1957 do 1958 roku był prezesem Wojskowego Klubu Sportowego „Flota” w Gdyni. W 1965 Miejska Rada Narodowa w Chojnicach nadała mu tytuł honorowego obywatela miasta.

Życie prywatne

Mieszkał w Gdyni. Był żonaty, żona Irena Grzenia-Romanowska (1910-2005)[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 1 2 Wyszukiwarka cmentarna – Cmentarze Komunalne w Gdyni.
  2. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 1, 10 lutego 1961, s. 4

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.