Geofity cebulowe – jedna z form życiowych roślin – geofitów obejmująca rośliny, których pączki odnawiające znajdują się w podziemnych cebulach, w nich też gromadzą się zapasy pokarmowe, niezbędne do przetrwania niesprzyjającego wegetacji okresu zimowego lub suszy. Na zimę u roślin tych obumiera cały pęd nadziemny. Na wiosnę lub podczas okresu deszczowego, korzystając ze zgromadzonych w cebuli zapasów pokarmowych odradza się nowy pęd nadziemny[1][2].
Do geofitów cebulkowych należą m.in. takie gatunki, jak: lilia bulwkowata (Lilium bulbiferum), mieczyk dachówkowaty (Gladiolus imbricatus). Wiele gatunków geofitów cebulkowych, jak np. złoć żółta (Gagea lutea), to rośliny zakwitające wczesną wiosną w lasach i zaroślach nadrzecznych, jeszcze przed rozwinięciem liści przez drzewa. Wykorzystując światło, którego potem zabraknie, gdy drzewa pokryją się liśćmi, rozwijają swoje kwiaty i liście, by wytworzyć nasiona i zgromadzić materiały zapasowe w podziemnych cebulkach, zanim zostaną zacienione. Śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis) zakwita masowo na łąkach i polanach śródleśnych, a szafran spiski (Crocus scepusiensis), również będący geofitem cebulowym, na tatrzańskich halach, zanim rozwinie się ich roślinność przesłaniająca im dostęp do światła. Ziemia nie zasłonięta roślinnością nagrzewa się od wiosennego słońca, a ściółka chroni cebulki przed wiosennymi przymrozkami. Rośliny te często zakwitają nawet w śniegu.
Wiele geofitów cebulowych uprawiane jest w ogrodach w licznych odmianach, jako rośliny ozdobne, np. tulipan, lilia, mieczyk i wiele innych. Do geofitów cebulkowych należą też warzywa cebulowe, np. czosnek, por, cebula.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Krystyna Falińska, Ekologia roślin, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 142, ISBN 83-01-14222-7.
- ↑ Zbigniew Podbielkowski, Szata roślinna Ziemi. T. VII, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 1997 (Wielka Encyklopedia Geografii Świata), s. 15, ISBN 83-86600-37-3.