Ferdinand Hiller
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 października 1811
Frankfurt nad Menem

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

11 maja 1885
Kolonia

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista, pedagog

Odznaczenia
Order Królewski Maksymiliana za Naukę i Sztukę

Ferdinand von Hiller (ur. 24 października 1811 we Frankfurcie nad Menem, zm. 11 maja 1885 w Kolonii[1][2]) – niemiecki kompozytor, pianista i pedagog.

Życiorys

Urodził się w rodzinie o korzeniach żydowskich[3]. Uczył się gry na fortepianie u Aloisa Schmitta. W wieku 10 lat debiutował jako pianista[1][3][4]. Z polecenia zachwyconego jego grą Mendelssohna studiował w latach 1825–1827 u Johanna Nepomuka Hummla w Weimarze[1].

Grywał na dworze weimarskim i w domu Goethego, towarzyszył też Hummlowi w podróży do Wiednia, gdzie poznał Beethovena[1]. W latach 1828–1836 przebywał w Paryżu, gdzie występował jako pianista i zaprzyjaźnił się z Lisztem, Chopinem i Berliozem[1][2][4]. W 1836 roku został dyrygentem Cäcilien-Verein we Frankfurcie[1][4]. W latach 1836–1839 i 1840–1842 odbył podróż do Włoch[2]. W latach 1843–1844 był dyrygentem orkiestry Gewandhaus w Lipsku[1][2][3][4]. Od 1844 roku przebywał w Dreźnie, gdzie skomponował dwie opery, następnie w latach 1847–1850 działał w Düsseldorfie[1][4]. Po śmierci Fryderyka Chopina zorganizował w Düsseldorfie uroczystość żałobną, w trakcie której przy akompaniamencie muzyki polskiego kompozytora recytowano jego własne wiersze[1]. Od 1850 do 1885 roku był dyrektorem konserwatorium w Kolonii i dyrygentem orkiestry towarzystwa koncertowego Gürzenich[1]. Uczestniczył też w organizacji koncertów Dolnej Nadrenii[1][2][3][4]. Gościnnie dyrygował w Paryżu, Londynie i Petersburgu[4].

Od 1849 roku był członkiem Preußische Akademie der Künste w Berlinie[1]. Odznaczony Orderem Maksymiliana (1862)[5]. W 1868 roku otrzymał doktorat honoris causa uniwersytetu w Bonn[1]. W 1875 roku otrzymał tytuł szlachecki[1]. Do grona jego uczniów należeli m.in. Max Bruch i Friedrich Gernsheim[1].

Twórczość

Skomponował m.in. opery Romilda (wyst. Mediolan 1839), Der Traum in der Christnacht (wyst. Drezno 1845), Konradin (wyst. Drezno 1847), Der Advokat (wyst. Kolonia 1854), Die Katakomben (wyst. Wiesbaden 1862) i Der Deserteur (wyst. Kolonia 1865), 3 symfonie, 3 uwertury orkiestrowe, 3 koncerty fortepianowe, 5 kwartetów smyczkowych, 5 kwintetów fortepianowych, 5 triów fortepianowych, oratoria Die Zerstörung Jerusalems i Saul, kantaty, ponad 100 pieśni[4].

Był autorem prac Die Musik und das Publikum (Kolonia 1864), Aus dem Tonleben userer Zeit (2 tomy, Lipsk 1868 i 1871), Ludwig van Beethoven: Gelegentliche: Aufsätze (Lipsk 1871), Felix Mendelssohn Bartholdy: Briefe und Erinnerungen (Kolonia 1874), Musikalisches und Persönliches (Lipsk 1876), Briefe an eine Ungennante (Kolonia 1877), Künsterleben (Kolonia 1880), Wie hören wir Musik? (Lipsk 1881), Goethes musikalisches Leben (Kolonia 1883) i Erinnerungsblätter (Kolonia 1884)[4].

Hiller jest autorem książki Rozmowy z Rossinim (Plaudereien mit Rossini). Jest to zapis jego rozmów z 63-letnim Gioacchino Rossinim w Trouville w Normandii we wrześniu 1855 r.[6][7] – nieocenione źródło informacji o kulisach działań wielkiego kompozytora.

Jako kompozytor wykazywał solidny warsztat rzemieślniczy, jego muzyka jest jednak pozbawiona cech indywidualnych i wykazuje zbyt wiele różnych wpływów[1]. Był reprezentantem konserwatywnych tendencji w muzyce, występował z silną krytyką Richarda Wagnera[1][2][4]. Jego opery spotkały się z krytyką i nie cieszyły się popularnością[1]. Z większym zainteresowaniem spotkały się tylko jego pieśni i utwory fortepianowe[1]. W swoich utworach wokalno-instrumentalnych efekty dramatycznej monumentalności osiągał poprzez rozbudowane sceny chóralne[1]. W muzyce kameralnej odszedł od klasycznego modelu sonatowego, wprowadzając swobodny układ typowy dla fantazji lub serenady[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 213–215. ISBN 83-224-0453-0.
  2. 1 2 3 4 5 6 The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 382. ISBN 0-674-37299-9.
  3. 1 2 3 4 John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 277–278. ISBN 978-0-8108-7230-1.
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1566. ISBN 978-0-02-865528-4.
  5. ↑ „Zeitschrift für Bayerische Landesgeschichte”. Band 47 (Heft 1), s. 398, 1984. München.
  6. ↑ okładka książki
  7. ↑ Rozmowy z Rossinim

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.