Erwin Schulhoff
Ilustracja
Erwin Schulhoff i tancerka Milča Mayerová, ok. 1931
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1894
Praga

Pochodzenie

niemieckie

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1942
Wülzburg

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, pianista

Erwin Schulhoff (ur. 8 czerwca 1894 w Pradze, zm. 18 sierpnia 1942 w Wülzburgu[1][2][3]) – czeski kompozytor i pianista pochodzenia niemieckiego.

Życiorys

W latach 1904–1906 uczył się w konserwatorium w Pradze u Jindřicha Kaana i przez krótki czas u Josefa Jiránka[1]. Następnie w latach 1906–1908 kontynuował naukę w Wiedniu u Williego Therna[1]. Od 1908 do 1910 roku uczył się w konserwatorium w Lipsku u Roberta Teichmüllera (fortepian) i Maxa Regera (fortepian)[1]. Od 1911 do 1914 roku studiował w konserwatorium w Kolonii u Fritza Steinbacha (kompozycja i dyrygentura), Ewalda Sträßera i Lazzaro Uzielliego[1]. Już podczas studiów otrzymał wyróżnienia za działalność pianistyczną[1].

Po wybuchu I wojny światowej zmobilizowany do wojska, służył 4 lata w armii austro-węgierskiej[1]. Po zakończeniu wojny mieszkał w Dreźnie, Saarbrücken i Berlinie[1]. Obracał się w kręgach artystycznych, przyjaźnił się z George’em Groszem[1]. W 1923 roku wrócił do Pragi, gdzie prowadził działalność koncertową[1] i uczył gry na fortepianie, w latach 1929–1931 wykładał w konserwatorium[2]. W latach 30. zainteresował się ideologią komunistyczną, w 1933 roku odwiedził Związek Radziecki[1]. W latach 1933–1935 pracownik radia praskiego[1]. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się bez środków do życia, próbował przedostać się do ZSRR lub na zachód[1]. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku został aresztowany i zesłany do obozu koncentracyjnego w Wülzburgu w Bawarii, gdzie zmarł na gruźlicę[1][2].

Był dalekim kuzynem Juliusa Schulhoffa[2].

Twórczość

We wczesnym okresie twórczości znajdował się pod wpływem muzyki romantycznej (Robert Schumann, Johannes Brahms, Antonín Dvořák, Edvard Grieg)[1]. W okresie studiów w Niemczech poznał twórczość Regera, Straussa, Skriabina i Debussy’ego, wychodząc poza system dur-moll (modalizmy, współbrzmienia dysonansowe)[1]. Podczas pobytu w Berlinie, pod wpływem znajomości z dadaistami i ekspresjonistami, zaczął się posługiwać atonalnym językiem muzycznym[1]. W tym czasie zainteresował się także jazzem[1][2]. Po powrocie do Czech zaczął tworzyć w stylistyce neoklasycznej, podejmując się klasycznych gatunków muzycznych (symfonia, koncert) i operując klasyczną orkiestracją[1]. Interesował się także muzyką mikrotonową, był cenionym wykonawcą na fortepianie ćwierćtonowym[3]. W latach 30. w utworach Schulhoffa pojawiły się odniesienia do ideologii komunistycznej[1][2].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 8 symfonii (I 1925, II 1932, III 1935, IV na baryton i orkiestrę 1936–1937, V 1938, VI „Symfonia Pokoju” na chór i orkiestrę 1940–1941, VII 1941 niedokończona, VIII 1942 niedokończona)
  • 32 Variationen über ein achttaktiges eigenes Thema (1914)
  • 2 koncerty fortepianowe (I 1914, II 1923)
  • Suita na orkiestrę kameralną (1921)
  • koncert podwójny na flet i fortepian (1927)

Utwory kameralne

  • Wariacje na skrzypce, wiolonczelę i fortepian (1910)
  • Suita na skrzypce i fortepian (1911)
  • Sonata na wiolonczelę (1914)
  • Kwintet smyczkowy G-dur (1918)
  • Bass Nightingale na kontrabas (1922)
  • Kwartet smyczkowy (1924)
  • Concertino na flet, altówkę i kontrabas (1925)
  • Divertissement na obój, klarnet i fagot (1926)
  • Sonata na flet i fortepian (1927)
  • Hot-Sonate na saksofon altowy i fortepian (1930)

Utwory fortepianowe

  • Sonata (1912)
  • Impressionen (1914)
  • 3 preludia i 3 fugi (1915)
  • 5 Grotesken (1917)
  • Sonata (1918)
  • 5 Burlesken (1918)
  • 11 inwencji (1921)
  • Ragmusik (1922)
  • Partita jazzowa (1922)
  • Sonata nr 1 (1924)
  • 5 études de jazz (1926)
  • Esquisses de jazz (1927)
  • Suite dansante de jazz (1931)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Landschaften na mezzosopran i orkiestrę (1918–1919)
  • Menschheit na alt i orkiestrę (1919)
  • Serious Songs na baryton, 4 instrumenty dęte i perkusję (1922)
  • oratorium jazzowe H.M.S. Royal Oak na narratora, głos jazzowy, chór mieszany i orkiestrę jazzową do słów Otto Rombacha (1930)
  • oratorium Das Manifest na 4 głosy, chór chłopięcy, chór mieszany i orkiestrę dętą do słów Manifestu komunistycznego Fryderyka Engelsa i Karola Marksa (1932)

Utwory sceniczne

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 167–168. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3228. ISBN 0-02-865530-3.
  3. 1 2 Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 792. ISBN 978-83-01-13410-5.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.