Ennio Zelioli-Lanzini

Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1899 San Giovanni in Croce
Data i miejsce śmierci	8 lutego 1976 Cremona
Przewodniczący Senatu
Okres	od 8 listopada 1967 do 4 czerwca 1968
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Cesare Merzagora
Następca	Amintore Fanfani

Ennio Zelioli-Lanzini (ur. 8 listopada 1899 w San Giovanni in Croce, zm. 8 lutego 1976 w Cremonie) – włoski polityk i prawnik, senator, w latach 1967–1968 przewodniczący Senatu, w 1968 minister zdrowia.

Życiorys

Zmobilizowany w trakcie I wojny światowej, brał udział w działaniach wojennych, za co został odznaczony. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Pawii, po czym podjął praktykę w zawodzie adwokata. Od 1919 był członkiem Włoskiej Partii Ludowej, którą założył Luigi Sturzo. Działał w Azione Cattolica i innych organizacjach katolickich. W okresie faszystowskim wycofał się z aktywności publicznej^[1]. Uczestniczył w ruchu oporu, należał do Komitetu Wyzwolenia Narodowego^[2]. W 1944 został aresztowany pod zarzutem udziału w antyniemieckim spisku. W 1945 jego syn Bernardino został zastrzelony przez wycofujących się żołnierzy niemieckich^[1].

Ennio Zelioli-Lanzini dołączył do Chrześcijańskiej Demokracji^[2]. W latach 1946–1948 kierował egzekutywą prowincji Cremona^[1]. W 1948 został po raz pierwszy wybrany w skład Senatu. W wyższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał od tego czasu przez pięć kolejnych kadencji do 1972^[3]. Od lipca 1955 do maja 1957 zajmował stanowisko podsekretarza stanu przy premierze. Od listopada 1967 do czerwca 1968 był przewodniczącym Senatu. Od czerwca do grudnia 1968 sprawował urząd ministra zdrowia w rządzie, którym kierował Giovanni Leone^[3].

Odznaczony Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy (1972)^[4].

Przypisy