Schemat elektrody kalomelowej

Elektroda kalomelowa – półogniwo, elektroda drugiego rodzaju, którą stanowi rtęć stykająca się z chlorkiem rtęci(I) (kalomelem). W celu zabezpieczenia elektrody przed obecnością Hg2+, do sporządzenia jej nie używa się czystego kalomelu, lecz pasty kalomelowej zawierającej niewielkie ilości rozdrobnionej rtęci w roztworze chlorku potasu (KCl)[1].

Schematycznie tę elektrodę można przedstawić następująco[2]:

Hg | Hg2Cl2(s) | KCl(nas.)      E = 0,244 V (25 °C)

Reakcja elektrodowa[2]:

Hg2Cl2 + 2e− ⇌ 2Hg + 2Cl−

wskazuje, że potencjał takiego półogniwa zależy od stężenia jonów chlorkowych. Stosując nasycony roztwór jonów Cl− (np. KCl), uzyskuje się półogniwo o stałym potencjale, który w określonej temperaturze wynosi[2]:

  • 0,257 V (0 °C),
  • 0,244 V (25 °C)[3],
  • 0,223 V (50 °C).

Elektroda kalomelowa jest często stosowana w praktyce laboratoryjnej jako półogniwo odniesienia do pomiaru potencjału innych półogniw, zamiast niewygodnej w użyciu elektrody wodorowej.

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Cygański, Podstawy metod elektroanalitycznych, WNT, 1999 (wyd. III), str. 121.
  2. 1 2 3 Ćwiczenia laboratoryjne z biomateriałów. J. Marciniak (red.). Gliwice: Wydawnictwo Politechniki Śląskiej, 1999, s. 33-34.
  3. ↑ PN-EN ISO 17475:2010. Korozja metali i stopów. Elektrochemiczne metody badań. Wytyczne wykonania potencjostatycznych i potencjodynamicznych pomiarów polaryzacyjnych.. s. 16.

Zobacz też

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.