Edward Białoskórski
Ilustracja
Pułkownik Pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1799
Rychcice,

Data i miejsce śmierci

24 lipca 1881
Jurkowice,

Przebieg służby
Lata służby

1818 - ?

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

4 dywizja ułanów,
4 rezerwowy korpus kawalerii

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-turecka (1828–1829),
Powstanie węgierskie (1848–1849)

Późniejsza praca

urzędnik

Edward Białoskórski herbu Abdank (ur. 1799 w Rychcicach powiat Drohobycz, zm. 1881 w Jurkowice) – rosyjski wojskowy i urzędnik, syn Kiliana Jana Białoskórskiego i Emilii z Bielskich. Zadeklarowany lojalista wobec Rosji carskiej.

Grób Edwarda Białoskórskiego na cmentarzu parafialnym w Klimontowie

Służba w armii rosyjskiej

Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie w 1818 roku wstąpił do armii rosyjskiej jako junkier do charkowskiego pułku dragonów. W 1819 przeniesiony w stopniu praporszczika do sztabu generalnego. W czasie wojny rosyjsko - tureckiej 1828 - 1829 przydzielony do 4 dywizji ułanów, a następnie do 4 rezerwowego korpusu kawalerii. Odznaczył się w walkach pod Kulewiczami i Jenibazarem. W czasie oblężenia Silistrii został kontuzjowany. Od 1830 przydzielony do oddziału geodezyjnego na terenie Mołdawii i Wołoszczyzny. Organizator wielkich manewrów wojskowych pod Kaliszem w 1835 roku za które otrzymał podziękowanie cesarskie. Od 1836 roku pomocnik naczelnika wojennego guberni kaliskiej. W latach 1841–1844 naczelnik wojenny guberni kieleckiej.

Urzędnik carski

W 1845 roku otrzymał tytuł rzeczywistego radcy stanu i gubernatora cywilnego guberni radomskiej. Za gorliwość w zaopatrywaniu armii carskiej walczącej z powstańcami węgierskimi w latach 1848–1849 otrzymał po raz kolejny podziękowanie cesarskie i donację majątek Jurkowice, przynoszącą 1200 rubli dochodu rocznie. Od 1855 roku prezes dyrekcji Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie. Członek Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w 1858 roku[1]. Od 1861 tajny radca i członek Rady Stanu. W 1862 zdymisjonowany z wszystkich stanowisk przez Aleksandra Wielopolskiego. W 1863 otrzymał pełną emeryturę.

Życie osobiste

Żonaty z Alojzą z Biernackich. Nie miał dzieci.

21 października 1863 Kozacy po bitwie pod Jurkowicami pobili śmiertelnie jego brata – Władysława, zarządcę majątku Jurkowice.

Zmarł w ukochanej willi "Samotnia" w majątku Jurkowice.

Awanse

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ Roczniki Gospodarstwa Krajowego. R. 16, 1858, T. 32, nr 1, Warszawa 1858, s. 179.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.