Delta Velorum AB

System Delta Velorum składa się z trzech gwiazd. Delta Velorum A jest gwiazdą zmienną zaćmieniową, której składniki, obiegając środek masy, wzajemnie się zasłaniają^[6]. Wielkość obserwowana gwiazdy to 2,1^m, podczas zaćmienia zmienia się do 2,5^m (większa wielkość gwiazdowa odpowiada mniejszej jasności). Główny składnik to gwiazda typu widmowego A1. Drugi składnik świeci słabiej, a jego typ widmowy to A5. Gwiazdy te obiegają się w ciągu 45,2 dnia w średniej odległości około 0,5 au^[6]. Na niebie dzieli je średnio zaledwie 0,01651 ± 0,00016 sekundy kątowej, orbita ma mimośród 0,287^[10]. Gwiazdy mają masy równe odpowiednio około 2,5 i 2,4 M_☉ oraz promienie równe około 2,8 i 2,5 R_☉, co wskazuje że opuściły już ciąg główny^[4].

Delta Velorum B wraz ze składnikiem A tworzy układ potrójny – gwiazda ta to żółto-biały karzeł, ma on typ widmowy F8 i wielkość obserwowaną 5,57^m[10]. Ma masę równą około półtorej masy Słońca^[4]. Obiega centralną parę w ciągu 146,97 lat po eliptycznej orbicie (mimośród 0,482) w średniej odległości 2″^[10], co odpowiada w przestrzeni 49 au^[6].

Różne zaawansowanie ewolucyjne gwiazd tego systemu pozwala określić jego wiek na około 400 milionów lat^[4].

Delta Velorum CD

W 1847 roku John Herschel zaobserwował parę słabszych gwiazd odległych o 69 sekund kątowych od Delta Velorum A^[11]. Delta Velorum C ma wielkość obserwowaną 11,0^m, Delta Velorum D – 13,5^m[6][12]. Na niebie dzieli je 5,6″ (pomiar z 1998 r.)^[12]. Dawniej przypuszczano, że są one związane grawitacyjnie z δ Vel AB. Jeśliby tak było, to byłyby one czerwonymi karłami typu widmowego M, a jeden obieg wokół środka masy całego układu pięciu gwiazd zajmowałby im 28 tysięcy lat^[6]. Tymczasem widma tych gwiazd ukazują, że jest to żółty karzeł (typ G8 V)^[11][13] i pomarańczowy karzeł (typ K0 V)^[11][14], są to więc tylko optyczni towarzysze Delta Velorum AB – gwiazdy te muszą być położone dalej niż ten układ potrójny i nie są z nim związane^[11].