Dawid-Cewi Pinkas

‏דוד-צבי פנקס‎

Data i miejsce urodzenia	1897 Sopron, Austro-Węgry
Data śmierci	14 sierpnia 1952
Minister transportu w III rządzie Ben Guriona
Okres	od 8 października 1951 do 14 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	Mizrachi
Poprzednik	Dow Josef
Następca	Dawid Ben Gurion
Poseł do Knesetu
Okres	od 14 lutego 1949 do 14 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	Zjednoczony Front Religijny, Mizrachi

Dawid-Cewi Pinkas (hebr.: דוד-צבי פנקס, ang.: David-Zvi Pinkas, ur. 1895 w Sopronie, zm. 14 sierpnia 1952) – izraelski prawnik i polityk, w latach 1951–1952 minister transportu, w latach 1949–1952 poseł do Knesetu z list Zjednoczonego Frontu Religijnego i Mizrachi. Sygnatariusz Deklaracji niepodległości Izraela.

Życiorys

Urodził się w 1897 w Sopronie w ówczesnych Austro-Węgrzech (obecnie Węgry)^[1]. Ukończył szkołę średnią w Wiedniu, uczył się w jesziwie we Fryburgu Bryzgowijskim, następnie ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim. W Wiedniu był jednym z liderów ruchu młodych Mizrachi oraz założycielem żydowskiej organizacji religijnej „Jeszuran”. W 1923 był delegatem na 13. Kongres Syjonistyczny^[1].

W 1925 wyemigrował do stanowiącej brytyjski mandat Palestyny. W latach 1932–1949 był dyrektorem Banku Mizrachi w Tel Awiwie. Od 1932 był członkiem rady miejskiej Tel Awiwu, a od 1935 kierował departamentem edukacji. W 1944 został członkiem Zgromadzenia Reprezentantów, w latach 1947–1948 był członkiem Komitetu Wykonawczego Rady Narodowej Mandatu Palestyny, a następnie członkiem Tymczasowej Rady Państwa^[1].

Grób Dawida-Cewiego Pinkasa (z lewej) i jego żony Lei na cmentarzu Trumpeldor.

Był jednym z sygnatariuszy ogłoszonej 14 maja 1948 Deklaracji niepodległości Izraela^[2]. Podczas wojny o niepodległość Izraela należał do kierownictwa żydowskiego komitetu bezpieczeństwa^[1].

W pierwszych wyborach parlamentarnych w Izraelu w 1949 dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Zjednoczonego Frontu Religijnego. W pierwszym Knesecie przewodniczył komisji finansów, zasiadał także w komisjach regulaminowej oraz edukacji i kultury. W latach 1950–1951 był także zastępcą burmistrza Tel Awiwu^[1] Jisra’ela Rokacha^[3]. W kolejnych wyborach uzyskał reelekcję z listy Mizrachi. W Knesecie drugiej kadencji ponownie objął przewodnictwo nad komisją finansów i zasiadał w komisji edukacji i kultury^[1]. 8 października został powołany w skład nowego rządu Dawida Ben Guriona jako minister transportu^[4], zastąpił na stanowisku Dowa Josefa^[5].

Zmarł 14 sierpnia 1952^[1], mandat poselski objął po nim Szelomo-Jisra’el Ben-Me’ir^[6], zaś stanowisko ministra transportu objął Ben Gurion^[5].

Upamiętnienie

Ulice jego imienia znajdują się w wielu izraelskich miastach, m.in. w Tel Awiwie^[7], Petach Tikwie^[8], Akce^[9], Netanji^[10], Bene Berak^[11], Ramat Ganie^[12], Kirjat Ono^[13], Bat Jam^[14], Hercliji^[15], Riszon le-Cijjon^[16] czy Lod^[17].

Przypisy