Czerwonka
część miasta Sochaczewa
Ilustracja
Dwór Garbolewskich
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Powiat

sochaczewski

Miasto

Sochaczew

W granicach Sochaczewa

1921 (częściowo), 1946

SIMC

0977150

Strefa numeracyjna

46

Tablice rejestracyjne

WSC

Położenie na mapie Sochaczewa
Mapa konturowa Sochaczewa, w centrum znajduje się punkt z opisem „Czerwonka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Czerwonka”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Czerwonka”
Położenie na mapie powiatu sochaczewskiego
Mapa konturowa powiatu sochaczewskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Czerwonka”
Ziemia52°13′26″N 20°14′27″E/52,223889 20,240833

Czerwonka – część miasta, dzielnica miasta Sochaczew w województwie mazowieckim, jedna z najstarszych miejscowości na terenie powiatu sochaczewskiego[1].

Historia

Murowana obora w sąsiedztwie dworu

Pierwsze wzmianki o miejscowości można odnaleźć już w średniowiecznych dokumentach. Papież Urban V wymienia w bulli z 1367 Sochaczew et Cirvonk przy okazji sporu o dziesięciny. Późniejsze dokumenty wskazują na książęcą, a od XV wieku królewską formę własności w Czerwonce. Dokładniejsze dane na temat opisywanego terenu przynosi XIX wiek. Około 1800 majątek należał do rodziny Błoszyńskich kiedy to wzniesiono obecne zabudowania. W 1817 przeszedł na własność marszałka powiatu błońskiego, Jana Nepomucena Toczyskiego. Sześć lat później, w 1823, Czerwonka została sprzedana generałowi brygady Augustowi Radwanowi, który zmarł w 1831. Wdowa po nim – Antonina Katarzyna Łączyńska – poślubiła gen. bryg. Stanisława Rychłowskiego i tym samym uczyniła go właścicielem dóbr. Od 1862 majątek był własnością rodziny Garbolewskich: Kazimierza Aleksandra, a następnie jego syna, Leonarda. Ostatnimi dziedzicami w Czerwonce byli Włodzimierz i Halina Garbolewscy.

1 stycznia 1921 część obszaru Czerwonki włączono do Sochaczewa[2].

W czasie okupacji niemieckiej dwór był siedzibą dygnitarzy hitlerowskich: starosty powiatu dra Hansa Scheua oraz Ericha von dem Bacha-Zalewskiego.

W okresie reformy rolnej, powierzchnia majątku wynosiła ok. 1800 ha gruntów w klasie od I do III. W 1946 pozostała część miejscowości ponownie została włączona do Sochaczewa, a w dworze i gospodarstwie o powierzchni 96 ha ulokowano Ośrodek Szkolenia Kadr Rolniczych. W 1955 utworzono tam Państwowe Technikum Rolnicze. Od 1974 gospodarzem obiektu jest sochaczewska Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia.

Zabytki

Sochaczew – dąb, w tle spichlerz
  • dwór wzniesiony na początku XIX w.; w 1870 został rozbudowany. Przy klasycystycznym dworze znajduje się park z I połowy XIX w. z pomnikowymi okazami drzew (500-letni dąb).
  • obora murowana z I poł. XIX w.
  • spichlerz murowany z I poł. XIX w.

Przypisy

  1. ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  2. ↑ Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 1921 r. (Dz.U. z 1921 r. nr 9, poz. 41)

Bibliografia

  • Aleksander Turczyk: Historie sochaczewskie. Sochaczew: 2001.
  • Marian Rożej: Zabytki architektury województwa skierniewickiego. Skierniewice: Wydział Kultury i Sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Skierniewicach.
  • Bogusław Kwiatkowski: Dzieje Sochaczewa. Tom 2. W okresie przynależności do Księstwa Mazowieckiego (1202-1476). Sochaczew: 2007. ISBN 978-83-925680-0-1.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.