Stanisław Rychłowski-Samson
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 maja 1791
Dziwle

Data i miejsce śmierci

9 marca 1862
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1806 - 1831

Siły zbrojne

Armia Księstwa Warszawskiego
Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Wojska Powstańcze

Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-austriacka
Powstanie listopadowe

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
Nagrobek Stanisława Rychłowskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Stanisław Rychłowski-Samson (ur. 8 maja 1791 w Dziwlach w Kaliskiem, zm. 9 marca 1862 w Warszawie[1]) – generał brygady powstania listopadowego.

Służbę wojskową rozpoczął w roku 1806 w armii Księstwa Warszawskiego. Wziął udział w kampanii mazurskiej 1807. Brał udział w wojnie z Austrią w 1809 jako porucznik i odznaczył się w bitwach pod Raszynem i Górą.

W kampanii moskiewskiej 1812 odznaczył się pod Borysowem i Bobrujskiem. Kampanie saską i francuska odbył w stopniu kapitana. Odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari.

W 1815 po powrocie w wojsku Królestwa Polskiego, ale dopiero w 1830 awansowany do majora.

W czasie powstania listopadowego na czele baonu walczył pod dowództwem gen. J. Dwernickiego pod Stoczkiem i wziął udział w wyprawie na Wołyń. Po kapitulacji Korpusu internowany w Stanisławowie, uciekł i wrócił do powstania jako dowódca 16 pułku piechoty. Odznaczył się pod Mińskiem Mazowieckim. Generał z września 1831 na stanowisku dowódcy Brygady Piechoty w Korpusie gen. G. Ramorino. Pobił pod Rogoźnicą gen. Werpachowskiego, ale sam został ranny.

Po upadku powstania wzięty do niewoli i zesłany w głąb Rosji. Po uwolnieniu osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 11-2-31)[2]. Był trzecim mężem Antoni z domu Łączyńskiej (1788-1864), siostry Marii Walewskiej[3].

Przypisy

  1. ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: Stanisław Samson Rychłowski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
  3. ↑ Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 15: Liwscy – Łopuscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1912, s. 281.

Bibliografia

  • H. P. Kos, Generalicja polska t. 2. Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.