Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet |
Krupole |
Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu witebskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
Położenie na mapie Polski w 1939 | |
55°14′26″N 27°01′52″E/55,240556 27,031111 |
Czeremoszniki Podgórne (biał. Чарэмушнікі Пагарныя; ros. Черемушники Погорные) – wieś na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie postawskim, w sielsowiecie Kuropole.
Historia
W czasach zaborów w gminie Postawy, w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W dwudziestoleciu międzywojennym wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[uwaga 1], w powiecie duniłowickim, od 1926 w powiecie dziśnieńskim, w gminie Postawy[2].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 184 osoby, 14 były wyznania rzymskokatolickiego, a 170 prawosławnego. Jednocześnie 4 mieszkańców zadeklarowało polską, a 180 białoruską przynależność narodową. Było tu 38 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 42 domach zamieszkiwało 205 osób[4].
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku wieś znalazła się w granicach BSRR. W latach 1941–1944 była pod okupacją niemiecką. Następnie leżała w BSRR. Od 1991 roku w Republice Białorusi.
Uwagi
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926)
Przypisy
- ↑ Czeremoszniki Poharne, wieś, powiat dzisieński, gmina Postawy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 363 .
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 34 .
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 43 .
Linki zewnętrzne
- Czeremoszniki Poharne, wieś, powiat dzisieński, gmina Postawy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 363 .