Cokornik
Eospalax
G.M. Allen, 1940[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – E. baileyi
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

ślepcowate

Podrodzina

cokory

Rodzaj

cokornik

Typ nomenklatoryczny

Siphneus fontanieri Milne-Edwards, 1867

Synonimy
Gatunki

10 gatunków (w tym 3 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Cokornik[4] (Eospalax) – rodzaj ssaków z podrodziny cokorów (Myospalacinae) w obrębie rodziny ślepcowatych (Spalacidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Chińskiej Republice Ludowej[5][6].

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) 149–245 mm, długość ogona 29–69 mm; masa ciała 150–563 g; samce są większe i cięższe od samic[7][8].

Systematyka

Rodzaj zdefiniował w 1940 roku amerykański zoolog Glover Morrill Allen na łamach Natural History of Central Asia[1]. Na gatunek typowy Allen wyznaczył (oryginalne oznaczenie) cokornika tybetańskiego (E. fontanierii).

Etymologia

  • Eospalax: gr. εως eōs lub ηως ēōs „świt, wschód”[9]; rodzaj Spalax Güldenstädt, 1770 (ślepiec)[1].
  • Zokor: rodzima nazwa dla ślepca z gór Ałtaj[10]. Gatunek typowy: Siphneus fontanierii A. Milne-Edwards, 1867.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[11][8][5][4]:

  • Eospalax fontanierii (Milne-Edwards, 1867)cokornik tybetański
  • Eospalax cansus (Lyon, 1907)
  • Eospalax rufescens (J.A. Allen, 1909)
  • Eospalax baileyi O. Thomas, 1911
  • Eospalax rothschildi O. Thomas, 1911 – cokornik górski
  • Eospalax smithii O. Thomas, 1911 – cokornik syczuański
  • Eospalax muliensis Zhang Tao, Chen Zhongzheng, & Shi Peng, 2022

Opisano również gatunki wymarłe:

  • Eospalax lingtaiensis Liu Liping, Zheng Shaohua, Cui Ning & Wang Lihua, 2014[12] (Chińska Republika Ludowa; pliocen/plejstocen)
  • Eospalax simplicidens Liu Liping, Zheng Shaohua, Cui Ning & Wang Lihua, 2014[13] (Chińska Republika Ludowa; pliocen/plejstocen)
  • Eospalax youngianus (Kretzoi, 1961)[14] (Chińska Republika Ludowa; plejstocen).

Uwagi

Przypisy

  1. 1 2 3 G.M. Allen. The mammals of China and Mongolia. Part 2. „Natural History of Central Asia”. 11 (2), s. 916, 921, 1940. (ang.).
  2. G.M. Allen. The mammals of China and Mongolia. Part 1. „Natural History of Central Asia”. 11 (1), s. vii, 1938. (ang.).
  3. J.R. Ellerman: The families and genera of living rodents. Cz. 2. London: British Museum, 1941, s. 541, 546. (ang.).
  4. 1 2 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 231. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol.  ang.).
  5. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 326. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Eospalax. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-17].
  7. R. Norris: Family Spalacidae (Muroid Mole-rats). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 132–134. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
  8. 1 2 Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 211. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  9. Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 83, OCLC 637083062 (ang.).
  10. Zokor. Merriam-Webster. [dostęp 2020-11-19]. (ang.).
  11. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
  12. Liu i in. 2014 ↓, s. 441.
  13. Liu i in. 2014 ↓, s. 440.
  14. M. Kretzoi. Zwei Myospalaciden aus Nordchina. „Vertebrata Hungarica”. 3, s. 127, 1961. (niem.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.