Ślepcowate
Spalacidae
J.E. Gray, 1821[1]
Okres istnienia: pliocen–holocen
5.333/0
5.333/0
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – bambusowczyk kasztanowy (Cannomys badius)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

Supramyomorpha

Infrarząd

myszokształtne

Nadrodzina

myszowe

Rodzina

ślepcowate

Typ nomenklatoryczny

Spalax Güldenstädt, 1770

Podrodziny

5 podrodzin (w tym 2 wymarłe) – zobacz opis w tekście

Ślepcowate[2], ślepce[3][4] (Spalacidae) – rodzina ssaków z rzędu gryzoni (Rodentia), klasyfikowana także jako podrodzina myszowatych[5].

Tryb życia i zasięg występowania

Ślepce prowadzą podziemny tryb życia. Zamieszkują obszary śródziemnomorskie Bliskiego Wschodu i Afrykę,a na północnym zachodzie zasięgu Węgry, Bułgarię, tereny dawnej Jugosławii, Rumunię i Ukrainę[3][6][5].

Nazwa zwyczajowa

W polskiej literaturze zoologicznej dla oznaczenia rodziny używana była nazwa zwyczajowa „ślepce”[3][4]. Jednak w wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzinie przypisano oznaczenie ślepcowate, rezerwując nazwę ślepce dla podrodziny Spalacinae Gray, 1821[2].

Systematyka

Do ślepcowatych zaliczane są następujące podrodziny[7][6][2]:

Opisano również podrodziny wymarłe[8]:

  • Gobicricetodontinae Qiu Zhuding, 1996
  • Tachyoryctoidinae Schaub, 1958

Rodzaje wymarłe o niepewnej pozycji systematycznej i nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych podrodzin:

  • Harasibomys Mein, Pickford & Senut, 2000[9] – jedynym przedstawicielem był Harasibomys petteri Mein, Pickford & Senut, 2000
  • Pannoniamys Van de Weerd, De Bruijn, Wessels & Marković, 2021[10] – jedynym przedstawicielem był Pannoniamys paragovensis Van de Weerd, De Bruijn, Wessels & Marković, 2021

Przypisy

  1. ↑ J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 303, 1821. (ang.).
  2. 1 2 3 Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 231. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  3. 1 2 3 Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
  4. 1 2 Kazimierz Kowalski: Ssaki. Zarys teriologii. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 642.
  5. 1 2 D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Family Spalacidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-17].
  6. 1 2 C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 326–328. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  7. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-09-30]. (ang.).
  8. ↑ J.S. Zijlstra, Spalacidae, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-09-30] (ang.).
  9. ↑ P. Mein, M. Pickford & B. Senut. Late Miocene micromammals from the Harasib karst deposits, Namibia. Part 1 – Large muroids and non-muroid rodents. „Communications of the Geological Survey of Namibia”. 12, s. 441, 2000. (ang.).
  10. ↑ A.A. van de Weerd, H. de Bruijn, W. Wessels & Z. Marković. New late Oligocene rodent faunas from the Pannonian basin. „Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments”. 102 (2), s. 484, 2021. DOI: 10.1007/s12549-021-00487-y. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.