Cerkiew św. Olgi
A/277 z dnia 01.10.1980.
cerkiew filialna
Ilustracja
Cerkiew św. Olgi (2015)
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Miejscowość

Łódź

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Diecezja

łódzko-poznańska

Wezwanie

św. Olgi

Wspomnienie liturgiczne

11/24 lipca

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Olgi”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Olgi”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Cerkiew św. Olgi”
Ziemia51°46′19,0″N 19°27′54,4″E/51,771944 19,465111
Strona internetowa

Cerkiew pod wezwaniem św. Olgi – prawosławna cerkiew filialna w Łodzi. Należy do parafii św. Aleksandra Newskiego w Łodzi, w dekanacie Łódź diecezji łódzko-poznańskiej Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Świątynia znajduje się przy ulicy Grzegorza Piramowicza 12.

Historia

Wnętrze cerkwi

W 1891 r. Juliusz Kunitzer przekazał prawosławnej parafii św. Aleksandra Newskiego grunt położony przy obecnych ulicach Narutowicza i Piramowicza. Na części przekazanego terenu w 1895 r. wzniesiono budynek szkoły parafialnej i ochronki dla prawosławnych sierot. Przy niej zbudowano cerkiew szkolną[1]. Projekt świątyni został opracowany przez architekta miejskiego Franciszka Chełmińskiego[2]. Na patronkę cerkwi wybrano Olgę Kijowską, która była również patronką najstarszej córki panującego cara Mikołaja II[2]. 16 października 1898 r. dokonano jej poświęcenia[2], uroczystości przewodniczył arcybiskup chełmski i warszawski Hieronim[3]. Budowę świątyni sfinansowano ze składek wiernych[4].

Do 1954 r. była to świątynia przy prawosławnym domu sierot[4]. Po tej dacie funkcjonuje jako pomocnicza cerkiew parafii św. Aleksandra Newskiego[5].

W 2005 r. budowla przeszła generalny remont, podczas którego usunięto m.in. zawilgocenia w północnej ścianie[6].

Architektura

Cerkiew ta jest budynkiem jednonawowym, zbudowanym na planie prostokąta z prezbiterium zamkniętym absydą. Na osi świątyni znajduje się nakryta hełmem wieża, w której znajduje się wejście główne. Cerkiew posiada tylko jedną cebulastą kopułę, gdyż wzniesienie większej liczby okazało się zbyt kosztowne[4].

We wnętrzu świątyni znajduje się trzyrzędowy ikonostas. Pierwotnie miał on trafić do cerkwi św. Aleksandra Newskiego, jednak okazał się za wysoki. Centralnym elementem znajdujących się w nim carskich wrót jest krzyż. Rozdziela on postacie Maryi i archanioła Gabriela, ukazane w scenie Zwiastowania. Niżej na dwóch ikonach widoczne są postacie Ewangelistów[7]. Po obu stronach carskich wrót znajdują się, zgodnie z tradycją, ikony Chrystusa Pantokratora i Matki Bożej[7]. Ikona patronki świątyni znajduje się po prawej stronie ikonostasu[6].

Sufit cerkwi pokryty jest tzw. malowidłem dywanowym w kolorach czerwonym, błękitnym, zielonym oraz żółtym. Na północnej ścianie budynku zapisano w języku cerkiewnosłowiańskim tekst Symbolu Wiary oraz Dekalog[4].

Cerkiew św. Olgi wpisano do rejestru zabytków 1 października 1980 pod nr A/277[8].

Przypisy

  1. ↑ J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 48.
  2. 1 2 3 J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 51.
  3. ↑ Matreńczyk A.. O batiuszce, który łódzkie cerkwie uratował. „Przegląd Prawosławny”. 5 (335), maj 2013.
  4. 1 2 3 4 J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 52.
  5. ↑ V. Wiernicka, O cerkwi św. Olgi, „Przegląd Prawosławny”, luty 2015, nr 2 (256).
  6. 1 2 J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 59.
  7. 1 2 J. Podolska, M. Jagiełło, Spacerownik rosyjskimi śladami po województwie łódzkim, Agora SA, Łódź 2012, ISBN 978-83-268-1221-7, s. 54.
  8. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo łódzkie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.