Bruno Zborowski
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1888
Warszawa

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 1983
Warszawa

Zawód, zajęcie

architekt

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Płocku (Imielnicy)
Kościół św. Jana Bosco w Sokołowie Podlaskim

Bruno Zborowski (ur. 15 lipca 1888 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 1983 tamże) – polski architekt, pedagog i konserwator zabytków.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Aleksandra, krawca, i Wandy z Michałowskich. Uczęszczał do III gimnazjum rosyjskiego, a po strajku szkolnym w 1905, w którym brał udział, do Gimnazjum im. gen. Pawła Chrzanowskiego z językiem polskim jako wykładowym i tam zdał maturę. W latach 1909–1914 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej. Po powrocie do Warszawy pracował przy inwentaryzacji Zamku Królewskiego, będącym wówczas pod pieczą Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Dyplom inżyniera architekta otrzymał w 1923 na Politechnice Warszawskiej.

W 1917 podczas konkursu na projekt kapliczki upamiętniającej bitwę pod Ostrołęką jego propozycja otrzymała I miejsce. Od 1918 wykładał rysunek na kursach nauczycielskich oraz perspektywę wykreślną i sztukę ludową w Szkole Sztuk Pięknych, od 1932 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 walczył w obronie Lwowa. Po powrocie do Warszawy został asystentem prof. Oskara Sosnowskiego na Politechnice Warszawskiej i w 1923 otrzymał tytuł inżyniera architekta, był również wykładowcą perspektywy wykreślnej i sztuki ludowej w Szkole Sztuk Pięknych, otrzymał stypendium im. Władysława Frąckiewicza. Należał do Towarzystwa Krajoznawczego, pracował w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami. Był współautorem osiedli Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Żoliborzu i budowli sakralnych.

Podczas II wojny światowej prowadził zajęcia z budownictwa oraz projektowania w Żeńskiej Szkole Architektury im. Stanisława Noakowskiego oraz był wykładowcą w Tajnej Szkole Architektów, walczył w szeregach Armii Krajowej.

W 1945 wszedł w skład Naczelnej Radu Odbudowy Warszawy oraz został inspektorem w Biurze Odbudowy Stolicy, potem w Urzędzie Konserwatorskim m.st. Warszawy. Był zaangażowany w prace związane z odbudową zniszczonych podczas II wojny światowej zabytków, szczególnie obiektów sakralnych. Ponadto w latach 1948–1951 wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, od 1950 pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki – najpierw na stanowisku starszego konserwatora, następnie – zastępcy kierownika Wydziału Zabytków Architektury i Urbanistyki.

Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 227-4-5)[1].

Życie prywatne

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwsza żona Matylda z Szymańskich oraz teściowa Lucyna Szymańska zostały zamordowane przez Niemców 5 sierpnia 1944 w egzekucji na Ochocie. W powstaniu warszawskim polegli także jego dwaj synowie: na Woli – Krzysztof (ur. 1923), na Starym Mieście – Janusz (ur. 1926). Ożenił się powtórnie, z Zofią Jałowiecką (1902–1973).

Wybrane projekty

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ZOFJA SOKOLNICKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-21].
  2. ↑ Bruno Zborowski (1888–1983). Architekt, projektant kościoła św. Krzysztofa [dostęp 2023-11-08].
  3. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  4. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

  • Czy wiesz kto to jest?, praca zbiorowa pod redakcją Stanisława Łozy, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej Warszawa 1938, s. 841.
  • Jerzy Waldorff: Cmentarz Powązkowski w Warszawie. [i inni]. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, ISBN 83-03-00758-0. s. 242.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.