Bogusław Madey
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1932
Sosnowiec

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 2004
Warszawa

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor, dyrygent, pianista, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej
Grób Bogusława Madeya na cmentarzu Powązkowskim

Bogusław Madey (ur. 31 maja 1932 w Sosnowcu, zm. 9 sierpnia 2004 w Warszawie) – polski kompozytor współczesnej muzyki poważnej, dyrygent, pianista i pedagog.

Życiorys

Edukacja

Ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Sosnowcu w 1950 r. Studia muzyczne ukończył w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu: kompozycję (S.B. Poradowski), fortepian (W. Lewandowski) i dyrygenturę (Stanisław Wisłocki i Bohdan Wodiczko), uzyskując wszystkie trzy dyplomy z odznaczeniem. Dalsze roczne studia odbył w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, studiując dyrygenturę symfoniczną (N. Del Mar), dyrygenturę operową (W. Braithwaite), kompozycję (R. Jones) i perkusję (H. Taylor).

Działalność dyrygencka

W latach 1958–1959 był asystentem dyrygenta w Filharmonii w Poznaniu; 1960–1972 dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie; 1960–1966 był także dyrygentem Harcerskiej Orkiestry Symfonicznej w Warszawie. Od 1972 do 1977 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Teatru Wielkiego w Łodzi; w latach 1973–1976 współpracował z Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie; od 1981 do 1983 był kierownikiem artystycznym i głównym dyrygentem Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku; w latach 1983–1987 współpracował z Operą Badeńską w Karlsruhe. Od 1999 do 2001 był szefem Daegu City Symphony Orchestra w Korei Południowej.

Działalność pedagogiczna

Równolegle z pracą dyrygenta prowadził działalność pedagogiczną: w latach 1958–1959 był wykładowcą fortepianu w PWSM w Poznaniu; od 1960 związany był z klasą dyrygentury warszawskiej PWSM - początkowo jako wykładowca, potem docent, następnie profesor (od 1989 profesor zwyczajny); w tej samej uczelni (od 1979 już Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina) w latach 1969–1971 był kierownikiem Katedry Dyrygentury i Teorii Muzyki; w latach 1978–1981 rektorem. Od 1978 do 1982 był także Prezydentem Association Europeenne des Conservatoires, Academies de Musique et Musikhochschulen. Jako Visiting Professor wykładał dyrygenturę na Keimyung University w Korei Południowej w 1995 i 1997–1998. Od 1999 był ponownie kierownikiem Katedry Dyrygentury w Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie. Jego dyplomantami są m.in. Jerzy Maksymiuk, Wojciech Rajski, Tadeusz Kozłowski, Tadeusz Wicherek, Piotr Borkowski, Piotr Wajrak, Paweł Kotla, Marcin Nałęcz-Niesiołowski, Łukasz Borowicz. Ostatnim dyplomantem prof. Madeya był jego syn – Emilian.

Działalność koncertowa

Miał bardzo duży repertuar symfoniczny (ponad 300 dzieł), operowy i baletowy (ponad 80 dzieł). Dokonał wielu nagrań, występował w Bułgarii, Czechach, Egipcie, Francji, Grecji, Korei Południowej, na Kubie (premiera Halki St. Moniuszki), Luksemburgu, w Niemczech (m.in. z Orkiestrą Gewandhaus), Słowacji, Słowenii, USA, Wielkiej Brytanii (m.in. na Festiwalu w Edynburgu), w byłym ZSRR (m.in. z NOSPR – Moskwa, St. Petersburg i Kijów) uzyskując wszędzie znakomite recenzje.

Nagrody i wyróżnienia

W 1955 otrzymał nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie na Utwór Symfoniczny w Warszawie za „Scherzo Fantastico”. Został wyróżniony wieloma odznaczeniami i nagrodami państwowymi i resortowymi, m.in. w 1979 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; w 1982 – Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I Stopnia, w 2002 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Był również odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, Medalem 40-lecia Polski Ludowej oraz Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”[1]. Był członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich i Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 17-3-5)[2].

Ważniejsze kompozycje

  • Allegro (1951)
  • Sonatina (1952)
  • 5 Preludiów (1953–54)
  • 10/16 Etiuda (1997) na fortepian
  • Suita (1951)
  • Scena Baletowa „Valse en Rondeau” (1953) na orkiestrę symfoniczną
  • Impresje Taneczne na małą orkiestrę symfoniczną (1952)
  • Uwertura Dramatyczna (1952)
  • Scherzo Fantastico (1954) na wielką orkiestrę symfoniczną
  • Koncert na fortepian i orkiestrę (1956–57)
  • Koncert na flet i orkiestrę (1960)
  • Transfiguracje (Concerto) na głos i instrumenty (1965)
  • Metamorfozy – Wariacje na temat Paganiniego na fortepian i orkiestrę (1989).

Życie prywatne

Jego żoną była śpiewaczka Anna Malewicz-Madey, śpiewaczka. Jego syn Emilian Madey jest pianistą.

Przypisy

  1. ↑ Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 776
  2. ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAWA MALEWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-20].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.