Bitwa o Głowaczów
II wojna światowa, kampania wrześniowa
Czas

10 września 1939

Miejsce

Głowaczów, 18 km od Kozienic

Terytorium

II Rzeczpospolita

Przyczyna

próba przegrupowania na Głowaczów i Ryczywół 13 Dywizji Piechoty

Wynik

zwycięstwo wojsk polskich
wycofanie się Niemców za Radomkę

Strony konfliktu
 Polska  III Rzesza
Dowódcy
Walenty Parat n/n
Siły
13 Dywizja Piechoty
1 Batalion Czołgów Lekkich 		1 Dywizja Lekka (III Rzesza)
Położenie na mapie Głowaczowa
Mapa konturowa Głowaczowa, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie powiatu kozienickiego
Mapa konturowa powiatu kozienickiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie gminy Głowaczów
Mapa konturowa gminy Głowaczów, w centrum znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia51°37′27″N 21°19′02″E/51,624167 21,317222

Bitwa o Głowaczów – stoczona 10 września 1939 roku w Głowaczowie i okolicach bitwa między polską 13 Dywizją Piechoty a niemiecką 1 Dywizją Lekką[1].

Geneza

Po walkach pod Tomaszowem Mazowieckim 13 Dywizja Piechoty, przemieszczała się na wschód by przekroczyć Wisłę przez tzw. most maciejowicki. Pułkownik Kaliński wydał dowódcom oddziałów 13 Dywizji Piechoty rozkaz do przegrupowania na Głowaczów i Ryczywół, celem połączenia się w pobliskim lesie. Przed świtem 10 września pierwszy wyruszył do Głowaczowa 13 batalion saperów. Po dotarciu do miejscowości, został zaskoczony i ostrzelany przez Niemców, którzy zdążyli już zdobyć wieś. Saperzy trafili do niewoli[2].

Bitwa

Po dotarciu do Głowaczowa pełnych sił polskiej 13 Dywizji Piechoty rozpoczęła się bitwa. W początkowej fazie bitwy oddziały polskie ulegały pod silnym ostrzałem niemieckim. Po początkowych niepowodzeniach zaatakował 44 pułk piechoty dowodzony przez kapitana Walentego Parata wspierany przez część 1 batalionu czołgów lekkich, w którym znajdowały się polskie czołgi typu 7TP[1]. Po dwóch godzinach walki Polacy zajęli Głowaczów, a Niemcy zmuszeni byli wycofać się za Radomkę. Podczas bitwy zniszczono przynajmniej 4 niemieckie czołgi w tym jeden typu Panzerkampfwagen IV i 2 Pz 35 (t) co dokumentują zdjęcia[2][3].

Po bitwie

Po zwycięstwie zwolniono jeńców – saperów oraz oficerów, zdobyto także prowiant i amunicję. Od niemieckich jeńców dowiedziano się o rozmieszczeniu jednostek nieprzyjaciela oraz o zajęciu Ryczywołu. Dzięki znalezionym dokumentom polscy żołnierze odkryli sposób porozumiewania się z dywersantami niemieckimi[2].

Pamięć

Na cmentarzu w Głowaczowie znajduje się zbiorowa mogiła poległych w bitwie polskich żołnierzy. Jest ich tam pochowanych 86 z czego 24 zidentyfikowanych. Ze strony niemieckiej śmierć poniósł wysoki rangą oficer, którego pogrzebano w Głowaczowie. Dwa tygodnie później jego ciało zostało przewiezione do III Rzeszy.

Przypisy

  1. 1 2 Grzegorz Kocyk: Wojna obronna 1939 roku. zapilcze.host56.com. [dostęp 2013-10-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-21)].
  2. 1 2 3 Kucharski 2007 ↓, s. 219–220
  3. ↑ Straty czołgów Panzer IV 1939 – zdjęcia. dws.org.pl. [dostęp 2013-10-25].

Bibliografia

  • Karol Kucharski: Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 3. 2007, s. 219–220. ISSN 1640-6281.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.