Bedlington terrier
Ilustracja
Bedlington terrier
Inne nazwy

Rothbury Terrier

Kraj patronacki

Wielka Brytania

Wymiary
Wysokość

ok. 41 cm

Masa

8-10 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa III, Sekcja 1,
numer wzorca 9

AKC

Terrier

ANKC

Grupa 2 (Terriers)

CKC

Grupa 4 - Terriers

KC(UK)

Terrier

NZKC

Terrier

UKC

Grupa 7 - Terrier

Wzorce rasy

Bedlington terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny

Przodkowie psów tej rasy były wykorzystywane przede wszystkim przez górników z okolic Newcastle. Były to zwierzęta dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry oraz na szkodniki – szczury. Psy trzymano też z myślą o walkach psów[3]. Z początku znane były od miejsca pochodzenia jako rothbury terier, miały pierwotnie cięższe ciało i krótsze kończyny[4].

Hodowlę systematyzować zaczęto w mieście Bedlington. Lokalny kamieniarz Joseph Ainsley pokrył sukę Coates Phoebe, a jej miot uważa się za prawdziwy początek rasy. W miocie tym pojawił się reproduktor Ainsley's Phoebe , mający 38 centymetrów w kłębie oraz wątrobianą maść. Maść niebieska, dziś powszechna dla rasy, początkowo była niepożądana. Z tego samego miotu co Piper pochodziła krótkonoga suczka, która dała początek rasie dandie dinmont terier[3].

Swój nietypowy włos psy tej rasy odziedziczyły prawdopodobnie po Ottehoundach, psach cenionych w XVIII wieku w Anglii, jako doskonałe psy do polowań na wydry[3].

Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bulterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras.

Jedna z pierwszych wzmianek o psie tej rasy występującym w Polsce pojawiła się w miesięczniku „Mój Pies” w numerze V/VI z 1934 roku.

Wygląd

Psy tej rasy mają obwisłe uszy i jasny, jedwabisty włos. Mają około 40 centymetrów w kłębie i ważą około 10 kg[5].

Szata i umaszczenie

Umaszczenie jest jednolite niebiesko-popielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.

Zachowanie i charakter

Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu. Są łatwe w szkoleniu, ale potrafią być bardzo uparte[4].

Użytkowość

Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.

Zdrowie i pielęgnacja

Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.

Przypisy

  1. ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 99.
  2. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 133.
  3. 1 2 3 Elżbieta Chwalibóg, Bedlington terrier, „Pies rasowy” (5-6(23)/2019), s. 12-17, ISSN 2450-257X.
  4. 1 2 David Taylor: Księga psów. s. 74-75.
  5. ↑ Stefan Błocki, Nasze psy, Wilno: Zakłady Graficzne ZNICZ, 1933.

Bibliografia

  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 93. ISBN 83-7073-122-8.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.