Airedale Terrier
Ilustracja
Inne nazwy

waterside terrier, bingley terrier (dawne)

Kraj patronacki

Wielka Brytania

Wymiary
Wysokość

58–61 cm (psy),
56–59 cm (suki)

Masa

20-25 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa III, Sekcja 1,
nr wzorca 7

AKC

Terrier

ANKC

Grupa 2 – (Terriers)

CKC

Grupa 4 – (Terriers)

KC(UK)

Terrier

NZKC

Terrier

UKC

Grupa 7 – Terrier

Wzorce rasy

Airedale terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty[1]. Fakultatywnie podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny

Rasa ta powstała w drugiej połowie XIX wieku ze skrzyżowania otterhounda z wymarłym już czarnym i podpalanym terierem[3]. Początkowo nazywała się waterside terrier, później – bingley terrier, a w końcu zmieniono jej nazwę na obecną, pochodzącą od doliny rzeki Aire w hrabstwie Yorkshire. Dokładnie nie wiadomo jakich ras psów użyto podczas tworzenia airedale terrierów, ale najczęściej wymienia się: otterhounda, black and tan terriera, collie oraz wiele różnych ras terierów.

Zachowanie i charakter

Psa tej rasy cechuje łatwość uczenia się, duża inteligencja oraz wrodzone zamiłowanie do wody, umiejętność pływania, a nawet nurkowania. Ma wesołe usposobienie, zawsze skory do zabawy. Jest dobrym stróżem i obrońcą. Wymagana konsekwencja we wprowadzaniu nawyków żywieniowych – dorosłe psy często mają niepohamowany apetyt i zjadają drobne przedmioty znalezione na spacerze.

Użytkowość

Początkowo wykorzystywany podczas polowań na wydry, lecz dzięki swojej wszechstronności sprawdza się w różnych dziedzinach myślistwa. Przy swoim dużym wzroście nie może być jednak norowcem. Podczas obu wojen światowych pracował jako pies sanitarny i łącznościowy, teraz często używany w policji. Z racji spokojnego usposobienia (odziedziczonego prawdopodobnie po Collie) szkoli się je na przewodników dla niewidomych. Oprócz tego airedale terriery doskonale sprawdzają się w psich sportach, wymagających dużej zwinności i posłuszeństwa. Zaliczane do psów obronnych[4].

Budowa

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale powinien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie. Powinien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Powinien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Powinien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.

Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie, "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.

Umaszczenie

W górnych partiach grzbietu, szyi, ogona i na uszach podpalane czarne lub szare, na reszcie ciała podpalane w rudym odcieniu. Dopuszczalne są małe białe znaczenia na piersi i tzw. osmalenia (ciemne znaczenia) na głowie oraz wokół szyi[5].

Zdrowie i pielęgnacja

Psy te nie gubią włosów, jednak potrzebują regularnego trymowania. Airedale terrier jest odporny na niekorzystne warunki pogodowe i nie należy do chorowitych ras, a najbardziej typowe dla niego problemy zdrowotne to dysplazja stawów, alergie skórne[6], choroby oczu[7] i skręt żołądka[8].

Przypisy

  1. ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 98.
  2. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 132.
  3. ↑ David Taylor: Księga psów. s. 72-73.
  4. ↑ Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. s. 65 i 66.
  5. ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania, s. 195.
  6. ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania, s. 194.
  7. ↑ Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy], Pies: poradnik dla miłośników, s. 391.
  8. ↑ Alderton D., Wybierz psa dla siebie, s. 114.

Bibliografia

  • Alderton D., Wybierz psa dla siebie, P. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7, OCLC 802562854
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva-Maria Krämer Rasy psów, Oficyna Wydawnicza MULTICO Sp. z o.o., Warszawa 2003
  • Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4.
  • [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
  • Izabela Przeczek: Psy rasowe: pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.