Wykształcenie i działalność zawodowa

Absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987). Po studiach odbywała aplikację sądową. Pracowała jako kurator zawodowy dla nieletnich i asesor w Wydziale III Rodzinnym Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza. Orzekanie jako sędzia rozpoczęła w Wydziale II Karnym tamże. Przewodnicząca Wydziału od 1996. Prezes tego Sądu od 2000. W 2002 awansowała do Sądu Okręgowego w Krakowie^[1], którego w 2015 została prezesem.

Członkini Krajowej Rady Sądownictwa (2002–2010)^[2] oraz Rady Programowej Krajowego Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury^[3]. Pracowała także w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury^[4]. Prezes Stowarzyszenia Sędziów „Themis”^[5].

Odwołana przed upływem kadencji ze stanowiska prezesa Sądu Okręgowego w listopadzie 2017^[6] (zastąpiła ją Dagmara Pawełczyk-Woicka). Następstwem tego był proces cywilny o naruszenie jej dóbr osobistych przez ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobrę, który minister nieprawomocnie przegrał w styczniu 2019^[7][8][9].

Uznana przez Dziennik Gazetę Prawną za 26. najbardziej wpływową prawniczkę 2019 roku oraz 29. 2020 roku (za każdym razem ex aequo z Krystianem Markiewiczem) za zaangażowanie w protestach przeciwko zmianom w sądownictwie w Polsce^[10][11].

Zarzuty prokuratorskie i uchylenie immunitetu przez Izbę Dyscyplinarną SN

W 2020 prokuratura wszczęła wobec niej postępowanie w związku z rzekomym przyjęciem przez Beatę Morawiec telefonu komórkowego w zamian za wydanie korzystnego wyroku^[12] oraz rzekomym przyjęciem środków publicznych za analizę sądową, która miała nie powstać^[13][14]. Sędzia Morawiec zdecydowanie zaprzeczyła wszystkim zarzutom^[12][13] i oświadczyła, że posiada dokumentację w sprawie analizy sądowej, którą w istocie sporządziła^[13], co miała potwierdzić ekspertyza biegłego sądowego^[14][15]. We wrześniu 2020 roku, mimo immunitetu sędziowskiego, jej mieszkanie zostało przeszukane przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego^[12].

Beata Morawiec (2021)

12 października 2020 roku działająca przy Sądzie Najwyższym Izba Dyscyplinarna – mimo jej zawieszenia na mocy postanowienia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE)^[16] – nieprawomocnie zdecydowała o uchyleniu immunitetu sędzi Morawiec^[17][18]. W dniach 10–12 października w głównym wydaniu Wiadomości prorządowej TVP wyemitowane zostały materiały atakujące sędzię Morawiec, przedstawiające rzekome dowody przeciwko niej w postaci wyrwanych z kontekstu fragmentów zeznań^[19][20].

W obronie sędzi wyrazy poparcia udzielili m.in. RPO Adam Bodnar^[21], Stowarzyszenie Sędziów „Themis”^[22], Stowarzyszenie Sędziów Polskich Iustitia^[23], European Association of Judges^[24] będące częścią International Association of Judges, Magistrats Européens pour la Démocratie et les Libertés^[25] oraz sędzia TSUE prof. Marek Safjan^[26]. 21 września 2020 demonstracje w obronie sędzi Morawiec zorganizowali sędziowie oraz sędzie w Krakowie (kilkaset osób)^[27][28], Opolu i Kędzierzynie Koźlu^[29]. Prof. Andrzej Zoll i sędzia Igor Tuleya skrytykowali działania prokuratury wobec sędzi Beaty Morawiec, wskazując że miały podtekst polityczny^[13].

Odmowa uchylenia immunitetu w drugiej instancji

W czerwcu 2021 Izba Dyscyplinarna SN w drugiej instancji odmówiła uchylenia immunitetu sędzi Morawiec, zgodnie z wnioskiem jej pełnomocników^[30].

Umorzenie sprawy dyscyplinarnej

We wrześniu 2023 Przemysław Radzik umorzył postępowanie^[31].