Po lewej kościół św. Mikołaja, w środku Baszta Dominikańska, po prawej Baszta Jacek, ok. 1890 | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Styl architektoniczny | |
Ukończenie budowy |
druga połowa XV wieku |
Zniszczono |
1807, 1897 |
Położenie na mapie Gdańska | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego | |
54°21′11,41″N 18°39′07,92″E/54,353169 18,652200 |
Baszta Dominikańska (niem. Dominikaner Turm) – średniowieczna baszta na Głównym Mieście w Gdańsku. Rozebrana w 1897 roku.
Historia
26 marca 1343, na podstawie przywileju wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Ludolfa Königa von Wattzau, położono kamień węgielny pod budowę murów obronnych Głównego Miasta[1]. Baszta została zbudowana w drugiej połowie XV wieku[2]. Znajdowała się w północnej linii umocnień Głównego Miasta, oddzielających je od Starego Miasta. Była okrągłą, trzykondygnacyjną budowlą, o średnicy około 8 m. Posiadała na szczycie ganek strzelecki z pięcioma dużymi oknami od strony fosy oraz dwie strzelnice na najniższym poziomie, do ostrzału z flanki atakujących mury.
Sąsiadowała od zachodu z Basztą Jacek – wysoką wieżą obserwacyjną, a od wschodu z potężną, nieistniejącą współcześnie Basztą Klasztorną.
Nazywana była przez gdańszczan z niemieckiego „Kiek en den kök” (pol. „spójrz do kuchni”), ponieważ mówiono, że z najwyższego piętra baszty można było obserwować przygotowania posiłków w kuchni pobliskiego klasztoru dominikanów.
Spłonęła w 1807, w trakcie oblężenia Gdańska przez wojska francuskie. Następnie pozbawiona dachu baszta została „zaadaptowana” przez roślinność, przez co została nazwana „Blumentopf” – kwietnik, donica. Rozebrana została w 1897. Jedynym śladem jakim pozostał po Baszcie Dominikańskiej jest jej obrys (zaznaczony ciemniejszą kostką) na parkingu przed Halą Targową.
Przypisy
- ↑ MURY OBRONNE. gedanopedia.pl.
- ↑ Baszty. Encyklopedia Gdańska.