Barbara Różycka-Zarycka
Barbara Gregora Różycka
Ilustracja
Barbara Różycka-Zarycka w 1988
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1941
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 października 2018
Grójec

Zawód, zajęcie

tłumaczka

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia PolskiKrzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy”

Barbara Gregora Różycka-Zarycka (ur. 9 maja 1941 w Warszawie, zm. 22 października 2018 w Grójcu) – polska tłumaczka i działaczka opozycji demokratycznej w latach 70. i 80.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Lata wojenne spędziła głównie w Piasecznie. Po wojnie mieszkała w Warszawie uczęszczając do Szkoły Podstawowej im. Słowackiego na ul. Wawelskiej, następnie Szkoły Podstawowej TPD przy ul. Kopernika, oraz Liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie przy ul. Obrońców w Warszawie gdzie uzyskała maturę w 1958. W latach 1956–1958 zaangażowana w odrodzenie ruchu harcerskiego. Była z wykształcenia tłumaczką, absolwentką romanistyki na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie obroniła w 1966 pracę magisterską „Saint-Évremond, critique du théâtre” pod kierunkiem profesora Rachmiela Brandwajna.

Działalność zawodowa

Tłumaczyła z języków francuskiego, włoskiego, angielskiego, a także rosyjskiego. Od 1967 do 1968 pracowała na Uniwersytecie Warszawskim w Wyższej Szkole Języków Obcych jako lektor, skąd zwolniona została w ramach represji po wypadkach marcowych 1968[1]. Przez długie lata zatrudniona była następnie w Ośrodku Dokumentacji i Studiów Społecznych “ODISS” w którym opracowywała między innymi na potrzeby pisma “Chrześcijanin w Świecie” omówienia myśli społecznej kolejnych papieży, przede wszystkim Pawła VI i Jana Pawła II[1]. Jej przełożonym był tam Janusz Zabłocki. Od 1989 pracowała w Biurze Interwencji Kancelarii Senatu RP, a następnie po jego rozwiązaniu w 1994 w Biurze Studiów i Analiz Senatu[1]. W maju i czerwcu 1992 r. była krótko doradcą Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. Od połowy lat 90. mieszkała w Piasecznie. Przeszła na emeryturę w 2003.

Działalność opozycyjna

W latach 70. i 80. zaangażowana była aktywnie w działalność opozycji demokratycznej, w szczególności wchodząc w skład Biura Interwencyjnego KSS “KOR” kierowanego przez Zbigniewa i Zofię Romaszewskich[2][3] oraz pracując nad zbieraniem materiałów i przygotowaniem licznych opracowań dotyczących prześladowań politycznych w PRL, m.in. rozdziału poświęconego więziennictwu tzw. Raportu Madryckiego[4]. Od powstania Niezależnej Oficyny Wydawnicza NOWA była jej współpracownikem, m.in. skontaktowała wydawnictwo z inż. Leonem Nowakowskim, który zajął się serwisowaniem pierwszych powielaczy oraz kolportowała publikacje[5]. W latach 1980–1981 pracowała w Komisji Interwencji i Mediacji Regionu Mazowsze NSZZ “Solidarność”. W marcu 1981 weszła w skład zespołu redakcyjnego pisma „Interwencje-Praworządność” wydawanego przez Biuro Interwencyjne MKZ NSZZ „Solidarność” Region Mazowsze razem z Markiem Hołuszką, Anną Jaworską, Mieczysławem Klasą, Jarosławem Kosińskim i Zbigniewem Romaszewskim, jako redaktorem naczelnym[6]. W latach 80. działała w podziemnej Komisji Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”, w szczególności od 1986 wchodziła w skład redakcji pisma „Prawo i Bezprawie” (razem z Wandą Falkowską, Wiktorem Mikusińskim)[7], a od 1988 pisma „Informacja Komisji Interwencji i Praworządności” (razem z Nelly Biesiekierską, Jarosławem Szczepańskim i Andrzejem Malanowskim)[8]. W 1988 brała udział w organizacji Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w Krakowie, a następnie jej dwu kolejnych edycji (planowanej początkowo w Wilnie a ostatecznie zorganizowanej w Leningradzie „Drugiej Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka” we wrześniu 1990, oraz konferencji trzeciej w Warszawie w 1998). Współzałożyciel Stowarzyszenia Penitencjarnego „Patronat”.

Życie prywatne

Urodziła się jako córka Stefana Zbigniewa (1906-1988) i Wiesławy (1915-2004) ze Stopczyków Różyckich. W 1969 wyszła za mąż za Wiesława Zaryckiego z którym miała jednego syna. Rozwiodła się w 1972. Zmarła w dniu 22 października 2018 w Grójcu. Pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w kwaterze 118 rząd 3 miejsce 25 razem ze swoją babką Reginą Różycką z Rogozińskich.

Odznaczenia i wyróżnienia

Za swoje zaangażowanie w opozycji została odznaczona w sierpniu 2008 przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[9]. Wcześniej, w lutym 2008 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu “Za Zasługi dla Litwy” przez prezydenta Valdasa Adamkusa w uznaniu jej zasług dla odzyskania niepodległości przez Republikę Litewską[10].

Przypisy

  1. 1 2 3 Janusz Zabłocki „Dzienniki 1976-1986. Tom 3. część 1 1976-1981” Warszawa 2013: IPN, s. 325.
  2. ↑ Dokumenty Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Wstęp i opracowanie Andrzej Jastrzębski, PWN-Aneks, Warszawa-Londyn 1994, s. 502.
  3. ↑ Grzegorz Waligóra (2020), „Romaszewscy w Komitecie Obrony Robotników”, [w:] Po stronie dobra. Księga dedykowana Zofii i Zbigniewowi Romaszewskim, red. Cecylia Kuta i Mariusz Krzysztofiński, Warszawa – Kraków – Rzeszów 2020, ISBN 978-83-8098-311-3, s 69.
  4. ↑ Hasło „Komisja Helsińska” w Encyklopedii Solidarności. www.encysol.pl. [dostęp 2019-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 października 2018)].
  5. ↑ Ludzie Nowej 1979-2008, Warszawa: Niezależna Oficyna NOWa, ISBN 978-83-60660-26-3, s. 145.
  6. ↑ Tadeusz Ruzikowski (2020), „Związek ze społeczeństwem. O działalności interwencyjnej w Regionie Mazowsze NSZZ „Solidarność” 1980–1981”, [w:] Po stronie dobra. Księga dedykowana Zofii i Zbigniewowi Romaszewskim, red. Cecylia Kuta i Mariusz Krzysztofiński, Warszawa – Kraków – Rzeszów 2020, ISBN 978-83-8098-311-3, s. 85.
  7. ↑ Ewa Rzeczkowska (2020), „Współpraca Władysława Siła-Nowickiego z Zofią i Zbigniewem Romaszewskimi w ramach Biura Interwencyjnego KOR/KSS „KOR” oraz w komisjach interwencji i praworządności w latach 1976–1989. Zarys problemu”, [w:] Po stronie dobra. Księga dedykowana Zofii i Zbigniewowi Romaszewskim, red. Cecylia Kuta i Mariusz Krzysztofiński, Warszawa – Kraków – Rzeszów 2020, ISBN 978-83-8098-311-3, s. 161.
  8. ↑ Hasło „Komisja Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność”” w Encyklopedii Solidarności. www.encysol.pl. [dostęp 2019-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 czerwca 2018)].
  9. ↑ Obchody rocznicy Sierpnia80 i Sierpnia88. www.prezydent.pl. [dostęp 2019-01-02].
  10. ↑ 90. rocznica Odrodzenia Państwa Litewskiego. www.tygodnik.lt Tygodnik Wileńszczyzny. [dostęp 2019-01-02].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.