Bank ludowy (niem. Volksbank) – instytucja finansowa o charakterze spółdzielni oszczędnościowo-pożyczkowej.

Historia

Pomysłodawcą banków ludowych był Hermann Schulze-Delitzsch.

Banki ludowe zakładane przez Polaków w zaborze pruskim i w Niemczech

Banki ludowe zakładane były także (od 1861; w 1913 funkcjonowały już 204 banki z 125 tysiącami członków[1]) na ziemiach polskich pod zaborem pruskim – w Wielkopolsce. Tam odegrały ważną rolę w oporze przeciwko germanizacji. W okresie międzywojennym na terenie Niemiec znajdowało się 21 polskich spółdzielni kredytowych utworzonych na zasadach spółdzielczych, których centralną instytucją był Bank Słowiański[2]. Zapewniały one niezależność polskim spółdzielniom rolniczym znajdującym się w granicach Niemiec.

Śląski Bank Ludowy w Czeskim Cieszynie w 1938 roku, na pierwszym planie widoczny polski czołg 7TP

Inne

Przypisy

  1. banki ludowe, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-11-23].
  2. Edmund Osmańczyk: Wisła i Kraków to Rodło. Nasza Księgarnia, Warszawa 1985, ISBN 83-10-08675-X.
  3. Ryszard Hajduk, Stefan Popiołek: Encyklopedia, która się nie ukazała. Wyd. Śląsk, Katowice 1970.
  4. Helena Lehr, Edmund Osmańczyk „Polacy spod znaku Rodła”, MON, Warszawa 1972.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.