Bakteriomocz, bakteriuria – stan, w którym stwierdza się obecność bakterii w moczu.

W warunkach prawidłowych mocz jest jałowy, czyli nie występują w nim bakterie, jedynie w dalszej części cewki moczowej, mogą występować bakterie saprofityczne. Drogą wstępującą, ale także drogą krwiopochodną i poprzez ciągłość z otoczenia, może dojść do kolonizacji dróg moczowych. Obecność bakterii w moczu nie jest jednak równoważna z rozpoznaniem zakażenia układu moczowego. Dla rozpoznania zakażenia dróg moczowych konieczne jest stwierdzenie w moczu bakterii uropatogennych (czyli chorobotwórczych w obrębie dróg moczowych), występujących w odpowiedniej liczbie.

Arbitralnie podzielono występowanie bakteriomoczu na dwie sytuacje kliniczne: bakteriomocz znamienny (uważany za objaw istnienia zakażenia układu moczowego) i bakteriomocz bezobjawowy (czyli istnienie bakteriomoczu znamiennego u osoby bez objawów podmiotowych ani przedmiotowych).

Aby uzyskać obiektywną ocenę występowania bakteriomoczu, należy wykonać badanie posiewu moczu, z zachowaniem reżimu jałowego oddania moczu do badania, aby uniknąć nadkażenia bakteriami saprofitycznymi, występującymi w końcowym odcinku cewki moczowej, pochwie lub skórze okolic ujścia cewki moczowej.

Bakteriomocz znamienny

Bakteriomocz znamienny rozpoznaje się w następujących sytuacjach:

  • obecność co najmniej 100000 (105) żywych bakterii w 1 ml moczu.
  • obecność co najmniej 10000 (104) żywych bakterii w 1 ml moczu u kobiet z objawami odmiedniczkowego zapalenia nerek
  • obecność co najmniej 1000 (103) żywych bakterii w 1 ml moczu u kobiet z objawami zapalenia pęcherza moczowego i u mężczyzn z objawami każdego zakażenia układu moczowego
  • każda ilość bakterii w moczu pobranego drogą nadłonowego nakłucia pęcherza moczowego.

Stwierdzenie znamiennego bakteriomoczu świadczy o zakażeniu układu moczowego, jest wskazaniem do wdrożenia odpowiedniego leczenia, czy jego kontynuowaniu.

Bakteriomocz bezobjawowy

Bakteriomocz znamienny bez klinicznych objawów zakażenia dróg moczowych to bakteriomocz bezobjawowy[1].

Bakteriomocz bezobjawowy wymaga rozpoznania i leczenia u kobiet w ciąży, u mężczyzn przed planowaną przezcewkową elektroresekcją gruczołu krokowego oraz u osób przed zabiegami urologicznymi, podczas których może dojść do krwawienia z błony śluzowej[2].

Przypisy

  1. ↑ Franciszek Kokot: V. Choroby nerek i dróg moczowych • B. Badania diagnostyczne • 6. Badania mikrobiologiczne • Identyfikacja drobnoustrojów i ocena lekowrażliwości. W: Interna Szczeklika 2017. Kraków: Medycyna Praktyczna, s. 1522. ISBN 978-83-7430-517-4.
  2. ↑ Jan Duława, Robert Drabczyk: V. Choroby nerek i dróg moczowych • J. Zakażenia układu moczowego • Leczenie • Bakteriomocz bezobjawowy. W: Interna Szczeklika 2017. Kraków: Medycyna Praktyczna, s. 1607. ISBN 978-83-7430-517-4.

Bibliografia

  • Choroby wewnętrzne, pod red. A. Szczeklika, s. 1337–1342 ISBN 83-7430-069-8

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.