August Wiktor Nowosielski
„Kolbuszewski”
Ilustracja
August Wiktor Nowosielski
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 marca 1897
Drohobycz

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

77 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje - dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Odznaka „Za wierną służbę” Krzyż Pamiątkowy 6 Pułku Piechoty Legionów („Krzyż Wytrwałości”)

August Wiktor Nowosielski[uwaga 1], ps. „Kolbuszewski”[2] (ur. 23 marca 1897 w Drohobyczu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 23 marca 1897 w Drohobyczu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Marcelego i Zygmunty Marii Seweryny z Paleologów[3]. Absolwent III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie[2]. Od 1913 w Drużynach Strzeleckich. Student prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim[4]. Od 1 sierpnia 1914 w V baonie 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Walczył na froncie. Ranny pod Laskami (3 listopada 1914) i Kosturami (23 maja 1915). Po rekonwalescencji powrócił na front z przydziałem do 6 pułku piechoty. Do kryzysu przysięgowego walczył na froncie, następnie został wcielony do armii austriackiej. Członek POW. 2 listopada zgłasza się do WP, otrzymuje przydział do 4 a następnie 6 pułku piechoty Legionów. Od 20 listopada 1919 w Dowództwie Frontu Litewsko-Białoruskiego, od kwietnia do lipca 1920 kwatermistrz 4 Armii. Od lipca 1920 w Oddziale III Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego.

W okresie międzywojennym ukończył kurs dowódców batalionów w Rembertowie. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego w Warszawie[5]. Od 11 czerwca 1927 był kierownikiem Ekspozytury Nr 4 Oddziału II SG w Krakowie[6]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 5 listopada 1928 ogłoszono jego przeniesienie z Ekspozytury Nr 4 do Wyższej Szkoły Wojennej[8][9]. 23 października 1931 został przeniesiony do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko dowódcy batalionu[10][11]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy[13]. 15 października 1936 został przeniesiony do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[2]. W latach 1938–1939 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Był kierownikiem Sekretariatu Komisji Regulaminowej, który został utworzony 1 września 1937. Przewodniczący Komisji, generał dywizji Tadeusz Piskor w opinii z 2 listopada 1938 tak scharakteryzował swojego podwładnego: „wybitne zdolności. Wyszkolenie wojskowe bez zarzutu. Umiejętność formułowania myśli; umysł refleksyjny i analityczny – b. duże (sic!). Niezmiernie pracowity i sumienny w pracy; przy tym szybko i ambitnie pracuje. Charakter zwarty i ustalony. Ideowy. Bardzo wartościowa jednostka. Dobry kandydat na wyższe dowodzenie. Praca w Komisji Regulaminowej – zarówno pod względem metody, jak i treści wyróżniająca. Ogólnie – wybitny”[14]. 20 czerwca 1939 został mianowany dowódcą 77 pułku piechoty w Lidzie. Obowiązki dowódcy pułku objął w połowie sierpnia[2]. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej 1939. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej nr 022/3 z 9 kwietnia 1940, pozycja 89[15].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

August Wiktor Nowosielski był żonaty z Zofią (1895–1931), córką Antoniego Sygietyńskiego.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ 1 czerwca 1935 ogłoszo sprostowanie imion z „Gustaw Wiktor” na „August Wiktor”[1].

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 60.
  2. 1 2 3 4 Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 438.
  4. 1 2 3 Polak (red.) 1993 ↓, s. 151.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
  6. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że Ekspozytura Nr 4 mieściła się we Lwowie.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 45.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 355.
  9. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 10.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 329.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 615.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933, s. 1.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 414.
  14. ↑ Opinie podpułkowników za 1938 rok. [w:] sygn. 701/1/121 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2017-12-30].
  15. ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 205.
  16. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. W decyzji figuruje jako Gustaw Nowosielski
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. 1 2 3 4 5 6 Kwestionariusz [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-28].
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  21. ↑ Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1931. [dostęp 2016-06-11].
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
  • Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.