Apoloniusz Golik
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

8 lipca 1928
Rzeczyca Okrągła

Data i miejsce śmierci

28 lipca 2012
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1949–1991

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca pułku, szef sztabu 15 Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 9 Dywizji Zmechanizowanej, dowódca 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej, szef sztabu - zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego, zastępca komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP, komendant Centrum Doskonalenia Oficerów, szef inspekcji Sił Zbrojnych

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Flagi Narodowej III klasy (KRLD)

Apoloniusz Golik (ur. 8 lipca 1928 w Rzeczycy Okrągłej, zm. 28 lipca 2012[1] w Warszawie) – generał dywizji WP.

Służba w wojsku

Absolwent Państwowego Liceum Handlowego w Mielcu. Od września 1949 służył w ludowym WP jako podchorąży 1 Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy Piechoty 2 Berlińskiego Pułku Piechoty w Legionowie. W 1950 ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy i został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty. Po promocji został dowódcą plutonu, a następnie kompanii w 26 pułku piechoty w Sanoku. W 1952 ukończył kurs metodyczny dowódców batalionu w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie. Od 1952 dowódca kompanii, potem batalionu szkolnego w 14 pułku piechoty w Tarnowie, a następnie w 16 pułku piechoty w Krakowie. Od 1953 był komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej w 14 pułku piechoty. W latach 1954–1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po ukończeniu studiów został dowódcą batalionu w 4 pułku piechoty w Kielcach, a następnie dowódcą batalionu piechoty w 1 Praskim pułku zmechanizowanym w Wesołej. Od 1960 służył jako oficer operacyjny Oddziału Operacyjnego w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1961–1962 był dowódcą 75 pułku zmechanizowanego w Bartoszycach Od 1963 szef sztabu i zastępca dowódcy 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie, a od 1965 9 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie. Od 1967 dowódca tej dywizji. W 1970 został dowódcą 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Jana Kilińskiego w Krośnie Odrzańskim. W 1971 ukończył Kurs Taktyczno-Operacyjny ASG WP, a 1973 Kurs Operacyjno-Strategiczny w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. 5 października 1971 na mocy uchwały Rady Państwa PRL otrzymał nominację na stopień generała brygady; nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1971 przewodniczący Rady Państwa PRL Józef Cyrankiewicz. Od października 1973 do października 1976 szef sztabu i zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. Od lutego 1977 do listopada 1978 szef Misji Polskiej w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei w randze ministra pełnomocnego. Od września 1979 zastępca komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP ds. liniowych, a od stycznia 1980 komendant Centrum Doskonalenia Oficerów im. gen. armii Stanisława Popławskiego w Rembertowie. W latach 1985–1990 szef Inspekcji Sił Zbrojnych. 3 października 1986 na mocy uchwały Rady Państwa PRL otrzymał nominację na stopień generała dywizji; nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1986 przewodniczący Rady Państwa, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.

Generał Golik wśród słuchaczy CDO

Członek PZPR. Radny Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie i Bydgoszczy, wiceprezes Krajowego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Koreańskiej. 29 sierpnia 1991 przeniesiony w stan spoczynku, pożegnany uprzednio przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołdziejczyka.

Jest pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera F-14-10)[2].

Wykształcenie wojskowe

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Krystyną Zofią z domu Lebiedowską (1932–1996). Małżeństwo miało dwie córki[3][2].

Grób Apoloniusza Golika na Wojskowych Powązkach

Odznaczenia

I inne.

Przypisy

  1. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  2. 1 2 Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-18].
  3. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 446–448.
  4. ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie, nr 5, 30 kwietnia 1970, s. 50.

Bibliografia

  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski i Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7, s. 65
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 446–448
  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 3, Warszawa 1993, s. 187
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.