Antoni Wroniecki

Generał brygady
Data i miejsce urodzenia	1790 Poznań
Data i miejsce śmierci	3 grudnia 1838 Paryż
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Księstwa Warszawskiego Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	5 Pułk Piechoty Liniowej 4 Pułk Strzelców Pieszych 1 Dywizja Piechoty 4 Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	powstanie listopadowe
Odznaczenia

Antoni Wroniecki (ur. 1790 w Poznaniu, zm. 3 grudnia 1838 w Paryżu) – polski wojskowy, generał brygady wojsk polskich w powstaniu listopadowym.

Życiorys

Syn Szymona Wronieckiego (1754-1833) i Teresy (córki sekretarza królewskiego Wojciech Piotrowicza)^[1].

W 1806 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. Odbył kampanie 1807, 1809 i 1812. Pod Bobrujskiem dostał się do niewoli rosyjskiej. Awansował na kapitana. W armii Królestwa Kongresowego dowódca 5. Pułk Piechoty Liniowej Królestwa Kongresowego. Awansował do stopnia podpułkownika. Po wybuchu powstania listopadowego przejściowo dowodził 4. Pułkiem Strzelców Pieszych. Dowódca 1 brygady 1. Dywizji Piechoty od 28 lutego do 26 marca 1831, następnie szef sztabu 4. Dywizji Piechoty. Dnia 12 maja 1831 awansowany do stopnia generała brygady. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

W imieniu naczelnego wodza podpisał 4 października 1831 konwencję z wojskami pruskimi, określającą warunki pobytu wojska polskiego w Prusach. Od 1832 na emigracji we Francji.

Był członkiem loży wolnomularskiej Halle der Beständigkeit^[2].

Pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu.

Przypisy

Bibliografia

• Polacy pochowani na cmentarzu Montmartre oraz Saint-Vincent i Batignolles w Paryżu, praca zbiorowa pod red. Andrzeja Biernata i Sławomira Górzyńskiego, Warszawa 1999