Antoni Skibiński
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1928
Płyćwia

Przebieg służby
Lata służby

1949–1991

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

szef artylerii pułku, dowódca pułku, dowódca brygady, szef wojsk rakietowych i artylerii okręgu wojskowego, zastępca dowódcy okręgu wojskowego

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Antoni Skibiński (ur. 4 maja 1928 w Płyćwi) – generał brygady WP.

Życiorys

Syn Pawła (zm. 1943), robotnika kolejowego i Józefy z domu Maciejak. Podczas okupacji na przymusowych robotach w Niemczech, po powrocie pracował w Rozgłośni Polskiego Radia we Wrocławiu. W 1949 wstąpił do WP, w 1951 skończył Oficerską Szkołę Artylerii nr 1 w Toruniu, 1954-1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Od 1959 szef sztabu artylerii w 73 pułku zmechanizowanym w Gubinie. Od 1962 szef artylerii 12 Pułku Zmechanizowanego w Gorzowie w stopniu majora, od 1966 podpułkownik i dowódca 12 Dywizjonu Artylerii Rakietowej 4 Dywizji Zmechanizowanej, od 1968 dowódca 22 Pułku Artylerii w Sulechowie. 1970-1972 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, potem dowódca 18 Brygady Artylerii w Bolesławcu. 1975-1986 szef Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Od października 1979 na podstawie uchwały Rady Państwa awansowany do stopnia generała brygady WP; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński w obecności I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Od grudnia 1986 zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. obrony terytorialnej i dowódca garnizonu Wrocław. 19 stycznia 1987 został prezesem Klubu Sportowego WKS Śląsk Wrocław. Od października 1991 w stanie spoczynku z powodu osiągnięcia ustawowej granicy wieku. Pożegnany 8 października 1991 przez ministra obrony narodowej Piotra Kołodziejczyka.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[1]:

  • podporucznik - 1951
  • porucznik - 1953
  • kapitan - 1956
  • major - 1961
  • podpułkownik - 1966
  • pułkownik - 1970
  • generał brygady - 1979

Odznaczenia i wyróżnienia

Bibliografia

  • Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej : (1989-2002). Warszawa: von Borowiecky, 2002, s. 430-431. ISBN 83-87689-46-7.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 430-431.

Przypisy

  1. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 430-431
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.