Ankieta pocztowa – technika badawcza w socjologii gromadząca dane za pośrednictwem poczty, poprzez przesyłanie i zbieranie wypełnionych kwestionariuszy.

Zalety

• niższy koszt badań – ankieta nie wymaga szkolenia ankieterów.
• obniżenie błędu stronniczości, którego źródłem mogą być indywidualne cechy ankieterów;
• poczucie anonimowości;
• przemyślane odpowiedzi respondentów;
• większa dostępność^[1].

Wady

• konieczność formułowania prostych pytań, które będą łatwe do zrozumienia;
• brak możliwości sondowania respondentów, nie jest możliwe uzyskiwanie dodatkowych informacji;
• brak kontroli nad tym, kto udziela odpowiedzi na dane pytania;
• niższy odsetek odpowiedzi^[2].

Zwiększenie zwrotności ankiet pocztowych możliwe jest poprzez: zawarcie informacji o źródłach finansowania badań, co wpływa na wiarygodność badań; motywowanie, także w postaci nagród, za wzięcie udziału w badaniach; cechy wizualne kwestionariusza; pora roku, w której prowadzi się wysyłkę ankiet; a także dodanie do formularza osobnego listu z wyjaśnieniami oraz koperty zwrotnej ze znaczkiem^[3].

Uzyskane w trakcie badań kwestionariusze należy opisywać kolejnymi „numerami identyfikującymi”, ponieważ późniejsze wypełnianie formularzy może mieć związek z nowymi wydarzeniami (np. prezentowanymi w mediach), a te z kolei mogły wpłynąć na odpowiedzi respondentów. Poza tym jeśli kolejność nadsyłanych formularzy ma związek z pewnymi badanymi zmiennymi, można w niektórych przypadkach wnioskować o części próby badawczej, która nie odesłała kwestionariuszy^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Earl Babbie: Badania społeczne w praktyce. Agnieszka Kloskowska-Dudzińska (red.). Warszawa: PWN, 2003. ISBN 83-01-14068-2.
• Chava Frankfort-Nachmias, David Nachmias: Metody badawcze w naukach społecznych. Elżbieta Hornowska (tłum.). Poznań: Zysk i S-ka, 2001. ISBN 83-7150-702-X.