Analiza impedancji bioelektrycznej, analiza bioimpedancyjna (BIA, ang. bioelectrical impedance analysis) – nieinwazyjna metoda badania diagnostycznego, która pozwala na analizę składu ciała przy wykorzystaniu oporu elektrycznego tkanek organizmu, tzw. impedancji[1].

Zasada działania

Badanemu podłącza się elektrody do stóp i/lub dłoni, a następnie bada odpowiedź układu na prąd przemienny[1]. Stosowana jest częstotliwość 50 kHz albo szereg częstotliwości (np. 5 kHz, 50 kHz, 250 kHz).

Dokładność wyników

W celu osiągnięcia poprawnych pomiarów należy stosować się do instrukcji obsługi urządzenia.

Stwierdzono, że[2]:

  • wzrost i waga uwzględniane w obliczeniach powinny być podane z dokładnością do 0,5 cm i 0,1 kg,
  • pozycja powinna być odpowiednia (stojąca, siedząca, leżąca), a kończyny nie powinny się dotykać,
  • posiłki w ciągu pierwszej godziny zwiększają wagę, a przez trzy kolejne obniżają bioimpedancję, prowadząc do zaniżenia ilości tkanki tłuszczowej[3],
  • wysiłek fizyczny zmienia rozkład krwi w organizmie i jego nawodnienie wpływając na wyniki.

Stwierdzono, że stosowanie jedynie elektród naciskanych przez stopy daje podobne wyniki, jak elektrody podłączane do stóp i dłoni[4].

Zastosowanie

Dietetyka

Metoda BIA pozwala określić zawartość wody i tkanki tłuszczowej w organizmie oraz indywidualny poziom podstawowej przemiany materii. Umożliwia także poznanie wpływu niektórych czynników na kierunki zmian poszczególnych komponentów ciała. Jest to szczególnie pomocne przy indywidualnym doborze diety, a dzięki regularnej kontroli zmian składu ciała możliwa jest dokładna ocena efektywności zastosowanego leczenia dietetycznego. Badanie analizy składu ciała jest szczególnie zalecane u osób z nadwagą, niedowagą, otyłością, cellulitem, kulturystów.

Kardiologia

Pletyzmografia impedancyjna klatki piersiowej jest metodą umożliwiającą monitorowanie podstawowych parametrów hemodynamicznych układu sercowo- naczyniowego, takich jak:

Kardiografia impedancyjna (z ang. ICG) służy do badań diagnostycznych i fizjologicznych układu krążenia oraz autonomicznego układu nerwowego.

Przypisy

  1. 1 2 U Kyle, Bioelectrical impedance analysis?part I: review of principles and methods, „Clinical Nutrition”, 23 (5), 2004, s. 1226–1243, DOI: 10.1016/j.clnu.2004.06.004 [dostęp 2019-03-02] (ang.).
  2. ↑ R F Kushner, R Gudivaka, D A Schoeller, Clinical characteristics influencing bioelectrical impedance analysis measurements, „The American Journal of Clinical Nutrition”, 64 (3), 1996, 423S–427S, DOI: 10.1093/ajcn/64.3.423S, ISSN 0002-9165 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  3. ↑ Lena Rossander-Hulthén, Frode Slinde, Bioelectrical impedance: effect of 3 identical meals on diurnal impedance variation and calculation of body composition, „The American Journal of Clinical Nutrition”, 74 (4), 2001, s. 474–478, DOI: 10.1093/ajcn/74.4.474, ISSN 0002-9165 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  4. ↑ Christopher Nu??Ez i inni, Bioimpedance analysis: evaluation of leg-to-leg system based on pressure contact foot-pad electrodes:, „Medicine &amp Science in Sports &amp Exercise”, 29 (4), 1997, s. 524–531, DOI: 10.1097/00005768-199704000-00015, ISSN 0195-9131 [dostęp 2019-03-03] (ang.).

Bibliografia

Jerzy Wtorek, Antoni Nowakowski, Tadeusz Pałko, Władysław G. Pawlicki: Pomiary bioelektroimpedancyjne. W: Biocybernetyka i inżynieria biomedyczna 2000. T. 2: Biopomiary. Warszawa: EXIT, 2001. ISBN 83-87674-23-0.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.