Albert I. von Thurn und Taxis

Książę von Thurn und Taxis
Okres	od 2 czerwca 1885 do 22 stycznia 1952
Poprzednik	Maximilian Maria von Thurn und Taxis
Następca	Franz Joseph von Thurn und Taxis
Dane biograficzne
Dynastia	Thurn und Taxis
Data urodzenia	8 maja 1867
Data śmierci	22 stycznia 1952
Ojciec	Maximilian Anton von Thurn und Taxis
Matka	Helena Karolina Wittelsbach

Herb Domu Książęcego Thurn und Taxis

Albert I. Maria Joseph Maximilian Lamoral von Thurn und Taxis (ur. 8 maja 1867 w Ratyzbonie, zm. 22 stycznia 1952 tamże) był 8 z kolei tytularnym księciem Thurn und Taxis i w latach 1885–1952 głową rodu książęcego.

Życiorys

Książę Albert był najmłodszym z czworga dzieci Maksymiliana Antoniego von Thurn und Taxis i księżniczki Heleny Karoliny Wittelsbach. Urodził się 8 maja 1867 roku w Ratyzbonie. Nie było mu dane poznać ojca. Książę Maksymilian Antoni zmarł kilka tygodni po jego narodzinach. Helena Karolina Wittelsbach zajęła się wychowaniem dzieci. Wraz z rodzeństwem wychowywał się książę Albert w pałacu książęcym w Ratyzbonie. Jak większość arystokratów tej doby ukończył studium o profilu powszechnym. Słuchał wykładów z dziedziny prawa, ekonomii i historii sztuki. Po śmierci brata Maximiliana Marii von Thurn und Taxis w 1885 roku został Albert 8 księciem Thurn und Taxis, księciem Buchau, księciem Krotoszyna etc.

W momencie przejmowania osobistych rządów w 1888 roku książę Albert był jeszcze kawalerem. 15 lipca 1890 roku poślubił w Budapeszcie na Węgrzech arcyksiężniczkę Małgorzatę Klementynę Austriacką, córkę arcyksięcia Józefa Karola Ludwika Austriackiego i księżniczki Klotyldy Marii Sachsen-Coburg-Saalfeld. Małżonkowie przeżyli ze sobą ponad 60 lat. Doczekali się ośmiorga dzieci. Siedmioro dożyło wieku dorosłego, jedynie drugi syn książę Józef Albert zmarł wkrótce po narodzeniu. Małgorzata Klementyna zmarła 2 maja 1955 roku w wieku 84 lat w Ratyzbonie.

Książę Albert położył wiele zasług dla miasta Ratyzbona. W 1919 roku założył kuchnię dla potrzebujących, aby załagodzić trudną sytuację miejscowej ludności w pierwszych zimowych miesiącach po zakończeniu I światowej. Od 1923 roku kuchnia ta była otwarta na stałe. Wydawano do 400 posiłków dziennie. Po II wojnie światowej, otworzył wszystkie królewskie zamki w okolicach Ratyzbony dla licznych uchodźców. Książę Albert był też mecenasem sztuki. Patronował rozmaitym inicjatywom kulturalnym w Ratyzbonie. Grał na fortepianie i organach, a także śpiewał jako baryton na zamkniętych rodzinnych przyjęciach. Książę Albert kontynuował także dzieło przebudowy zamku św. Emmerama rozpoczęte przez brata^[1] w latach 1883–1885 ręką architekta Max Schultze. Za panowania Alberta zamek otrzymał nowy późnorokokowy styl.

W latach 1904–1908 wybudowano nowe stajnie i wozownię. Wielkim wsparciem dla księcia Alberta była jego żona Małgorzata, która spełniała się nie tylko jako malarka i rzeźbiarka do późnej starości, ale przede wszystkim udzielała się charytatywnie. Pomagała jako pielęgniarka w szpitalu chirurgicznym w Ratyzbonie. W 1923 roku książę Albert otrzymał honorowy tytuł doktora nauk Uniwersytetu w Innsbrucku. W okresie nasilenia się wpływów ideologii nazistowskiej oraz w czasie II wojny światowej książę jako reprezentant arystokracji o światopoglądzie katolickim był ukrytym wrogiem nazizmu^[2]. Choć nie stawiał aktywnego oporu nie wahał się świadczyć za synem Karolem Augustem, gdy ten został aresztowany przez Gestapo w sierpniu 1944 roku.

W dniu 15 lipca 1950 roku Albert i Małgorzata obchodzili diamentowe gody. W otoczeniu licznie zgromadzonych przedstawicieli monarszych rodzin europejskich. Miasto Ratyzbona uhonorowało z tej okazji szacowną parę tytułem honorowych obywateli^[3]. Książę Albert zmarł 22 stycznia 1952 roku w Ratyzbonie, w wieku 84 lat.

Życie prywatne

• Franz Joseph (1893–1971) ∞ Elisabeth von Braganza
• Joseph Albert (1895–1895)
• Karl August (1898–1982) ∞ Maria Anna von Braganza
• Ludwig Philipp (1901–1933) ∞ Elisabeth von Luxemburg (1901–1950)
• Max Emanuel, później Ojciec Emmeram OSB (1902–1994)
• Elisabeth Helene (1903–1976) ∞ Friedrich Christian von Sachsen (1893–1968)
• Raphael Rainer (1906–1993)
• Philipp Ernst (1908–1964)

Genealogia

Przypisy

Bibliografia

• Wolfgang Behringer: Thurn und Taxis, Die Geschichte ihrer Post und ihrer Unternehmen, München, Zürich 1990.
• Desmond Chapman-Huston, Ludwig II: Der verrückte König von Bayern., Dorset Press, New York 1990.
• Martin Dallmeier, Martha Schad: Das Fürstliche Haus Thurn und Taxis, 300 Jahre Geschichte in Bildern, Verlag Friedrich Pustet, Regensburg 1996.

Linki zewnętrzne

• Internetpräsenz des Hauses Thurn und Taxis