Rodzina i edukacja, początek kariery pedagogicznej

Była córką nauczyciela Walerego Nowickiego (1886-1940) i Zofii z Lemańskich (1886-1956)^[1]. Jej przodkowie pochodzili z Litwy. Ojciec został wraz z innymi włocławskimi nauczycielami aresztowany w październiku 1939 roku przez hitlerowców i wywieziony do obozu koncentracyjnego, gdzie został zamordowany na przełomie 1939 i 1940 roku^[2].

W 1932 r. ukończyła Państwowe Gimnazjum im. Marii Konopnickiej we Włocławku. Dyrektorką placówki była wówczas Zofia Degen-Ślósarska. W latach 1932-1937 studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie, obecnym Uniwersytecie Warszawskim. 30 czerwca 1937 r. uzyskała tytuł magistra filozofii, broniąc pracy pt. Tematy powieści, nowel i innych drobnych utworów prozaicznych w latach 1836-1840. Równoległe uczęszczała na Studium Pedagogiczne^[2].

Od 13 października 1937 do 14 czerwca 1938 r. pracowała jako nauczycielka-stażystka w II Miejskim Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego w Warszawie. Od 1 października 1938 r. uczyła języka polskiego w Liceum i Gimnazjum ss. Urszulanek w Kościerzynie. Dyrektorką szkoły była Janina Steinbok, uprzednio związana z Włocławkiem^[2].

II wojna światowa, tajne nauczanie i powstanie warszawskie

Po wybuchu II wojny światowej przyjechała do rodzinnego Włocławka, gdzie była świadkiem aresztowania i wywiezienia jej ojca. 1 grudnia 1939 r., w obawie przed aresztowaniem, zdecydowała się wraz z siostrą wyjechać do Warszawy^[2].

Wraz z koleżanką ze studiów, Reginą Gerlecką zaczęła prowadzić dwa komplety tajnego nauczania z zakresu gimnazjum. Od 1 października 1940 do 1 stycznia 1942 r. uczyła w Prywatnej Szkole Powszechnej Tobolcewa przy ul. Puławskiej^[2].

W reakcji na wzmagający się terror, na początku 1942 r. wyjechała z Warszawy do majątku Przytoczno. W okresie 1 stycznia 1942 do 1 sierpnia 1943 r. uczyła dzieci z rodzin Serejskich i Kuszlów oraz osób ukrywających się wraz z nią w Przytocznie. W 1943 r. właściciel majątku został stracony w ramach akcji odwetowej Niemców za działania partyzantów. Zmusiło ją to do powrotu do Warszawy^[2].

1 września 1943 r. podjęła pracę w Miejskiej Szkole Handlowej przy ul. Marszałkowskiej. Równolegle uczyła korespondencji handlowej w Prywatnym Gimnazjum i Liceum Braci Świerzyńskich, a w ramach tajnych kompletów nauczała j. polskiego^[2].

W lipcu 1944 r. została łączniczką Armii Krajowej w 5. Obwodzie AK na Mokotowie. W tym samym obwodzie służył inny włocławianin, Janusz Paszyński. Na początku powstania brała udział w walkach w Porcie Czerniakowski. Stąd wycofała się wraz z oddziałem na Siekierki, a następnie do Augustówki. Tu oddział został aresztowany przez wojska hitlerowskie. Dwie osoby rozstrzelano na miejscu, kolejne przeznaczono do egzekucji. Po przesłuchaniu Niemcy uwolnili jeńców i kazali im wrócić do Warszawy. Resztę powstania Nowicka spędziła w mieszkaniu swojej siostry na Dolnym Mokotowie^[2].

Po upadku powstania została wywieziona do obozu przejściowego w Pruszkowie, gdzie zapadła na zdrowiu. Dzięki wstawiennictwu szkolnej lekarki, wraz z innymi chorymi została odesłana do Częstochowy. Tu podjęła pracę jako księgowa w niemieckim biurze oświaty^[2].

Nauczycielka we Włocławku

Po oswobodzeniu Włocławka 23 stycznia 1945 roku powróciła na Kujawy. 15 lutego została zatrudniona w Gimnazjum i Liceum im. Marii Konopnickiej. Swoją pracę rozpoczęła od uporządkowaniu gmachu, służącego w trakcie wojny za szpital polowy oraz zorganizowania nauczania. Następnie podjęła pracę pedagogiczną. Pracowała w tej szkole do 1949 roku. Równolegle podjęła pracę w Liceum dla Dorosłych we Włocławku. Od 1947 r. uczyła też w Liceum im. Ziemi Kujawskiej, a w 1949 r. nauczała w Liceum Przemysłu Papierniczego (ob. Zespół Szkół Chemicznych im. Marii Skłodowskiej-Curie)^[2].

Od 1 września 1949 do 31 lipca 1965 r. uczyła w Państwowym Liceum Pedagogicznym Towarzystwa Przyjaciół Dzieci we Włocławku na Placu Staszica. Od 1 września 1963 do 1 września 1965 pełniła obowiązki zastępcy dyrektora. W tym czasie pracowała na rzecz Rejonowych Komisji Kształcenia Nauczycieli, wykładała też zaocznie w Studium Nauczycielskim we Włocławku oraz w Zespole Szkół Zawodowych nr 1 im. M. T. Hubera (ob 1996 Zespole Szkół Technicznych^[3]). Od 1 września 1965 do 31 sierpnia 1972 r. uczyła w Technikum Przemysłowo-Pedagogicznym im. W. Spasowskiego przy ul. Ogniowej 2, od 1970 r. działającym jako Pedagogiczna Szkoła Techniczna (od 1996 Zespół Szkół Technicznych). Od 1 września 1972 do 30 czerwca 1978 r. pracowała na pół etatu w Zespole Szkół Zawodowych, także przy ul. Ogniowej 2. 14 grudnia 1976 r. przyznano jej emeryturę^[2].

Jako nauczycielka, przez całą karierę wykładała j. polski i literaturę dziecięcą. Była znana ze świetnego przygotowania do zajęć oraz deklamowania wierszy i długich fragmentów poematów. Organizowała Zespoły Żywego Słowa^[2]. Zasiadała w komisjach konkursów recytatorskich.

Tablica z grobu rodziny Nowickich i Rederów

Zmarła 21 sierpnia 2000 roku. Spoczęła przy głównej alei Cmentarza Komunalnego we Włocławku, w kw. 44/1/17, wspólnie z mężem i matką oraz siostrą Izabelą, zmarłą w 1928 r. w wieku 20 lat. Grób zdobi kamienna rzeźba płaczącej kobiety, wykonana po śmierci Izabeli. Jest to także symboliczny grób dla Walerego Nowickiego, ojca Agrypiny^[2][1].