 | |
 podpułkownik dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1935 i 1939–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
| Stanowiska |
szef Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
wojewoda nowogródzki (1935–1939) |
| Odznaczenia | |
   _4r_BAR.svg.png.webp){kind=small}               | |
.png.webp){kind=small}
Adam Ludwik Korwin-Sokołowski (ur. 22 lipca 1896 w Zachorzowie, zm. 12 sierpnia 1979 w Warszawie[1][2]) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, wojewoda nowogródzki.
Życiorys
Syn Wincentego i Marii z d. Piaskowskiej[2]. Był młodszym bratem Zygmunta Korwin-Sokołowskiego. Ukończył szkołę średnią w Warszawie. Przed I wojną światową członek „Zarzewia” i Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Od 1912 roku w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim.
Po wybuchu I wojny światowej żołnierz 1 pułku ułanów Legionów. W 1916 roku został ciężko ranny. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień kaprala[3]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozach w Szczypiornie i Łomży. Po odzyskaniu niepodległości od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Wraz z 1 pułkiem szwoleżerów brał udział w walkach wojny polsko-bolszewickiej.
Szczególnie zasłużył się w walce z kawalerią Budionnego pod Worotniowem, gdzie został ciężko ranny[2]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
1 listopada 1924 został przydzielony z Kapituły Orderu Virtuti Militari do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza V Kursu Normalnego[4]. 11 października 1926 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 18 lutego 1928 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. 24 lipca 1928 roku został przeniesiony do Gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko oficera do zleceń[6]. 1 listopada 1929 roku został przeniesiony do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych na stanowisko oficera do zleceń Ministra Spraw Wojskowych[7]. Od 26 sierpnia 1930 roku był szefem Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego[8][9]. Obowiązki szefa gabinetu przyjął od podpułkownika dyplomowanego Józefa Becka. Pełniąc służbę w naczelnych władzach wojskowych, pozostawał oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 17 stycznia 1933 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10][11].
W ramach akcji osadnictwa wojskowego otrzymał ziemie położone w powiecie grodzieńskim i powiecie brzeskim[12].
Od 17 grudnia 1935 roku do 17 września 1939 roku wojewoda nowogródzki. Po agresji ZSRR na Polskę internowany na Łotwie, zbiegł i przedostał się przez Szwecję do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego we Francji. Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay[13]. Od 1944 roku w Wojsku Polskim na Bliskim Wschodzie. Po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii.
W 1956 roku powrócił do kraju. Zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2] (kwatera A8-1-1/2)[14].
Adam Korwin-Sokołowski opublikował książkę pt. Fragmenty wspomnień 1910–1945, którą w 1985 roku wydała w Paryżu oficyna Editions Spotkania (ISBN 2-86914-005-3).
Życie prywatne
Żonaty z Zofią Zaborowską. Synowie: Józef Zygmunt (ppor. dywizjonu 300), Zygmunt Tadeusz (marynarz na ORP Garland)[2].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1854[2][15]
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[16]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[15][2]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[15][2]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[17]
- Srebrny Krzyż Zasługi (4 marca 1925)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[15]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[15]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
- Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)[19]
- Order Krzyża Orła III klasy (Estonia, 1933)[15][20][21]
- Order Krzyża Białego III klasy (Estonia, 1934)[21]
- Komandor Orderu Wazów (Szwecja)[15][21]
- Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[15][21]
- Komandor Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[15].
- Komandor Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[21]
- Oficer Orderu Świętego Sawy (Jugosławia)[15]
- Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932)[22][15][2]
Przypisy
- ↑ nekrologi-baza.pl – Korwin-Sokołowski, Adam (pol.) [dostęp 2011-11-13].
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 537, 602, 1365.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 227.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 385.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 293.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 144, 429.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
- ↑ Spis imienny 1934 ↓, s. 237.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 187. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, [w:] Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 682.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
- ↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, s. 152–155, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).
- 1 2 3 4 5 Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 9/1934, s. 121–122.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 8/1932, s. 336.
Bibliografia
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Spis imienny – kawaleria – pułkownicy oraz podpułkownicy. Egzemplarz używany przez Józefa Piłsudskiego. [w:] Obsada personalna wielkich jednostek, sygn. 701/1/116 [on-line]. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, 1934-01-01. [dostęp 2017-02-25].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
|
