Böhler 4,7 cm
Ilustracja
Wersja włoska Cannone da 47/32 M35
Dane podstawowe
Państwo

 Austria

Producent

Böhler

Rodzaj

armata przeciwpancerna

Historia
Prototypy

1935

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

47 mm

Długość lufy

1680 mm

Donośność

7000 m (pociskiem odłamkowo-burzącym)

Prędkość pocz. pocisku

630 m/s (pocisk przeciwpancerny o masie 1,44 kg)
250 m/s (pocisk odłamkowo-burzący o masie 2,37 kg)

Masa

315 kg (marszowa)
277 (bojowa)

Kąt ostrzału

od –15° do +56° (w pionie), 62° (w poziomie)

Obsługa

4–5 osób

Böhler 4,7 cm – armata przeciwpancerna zaprojektowana w Austrii w 1935 i produkowana na licencji w wielu krajach, w czasie II wojny światowej używana zarówno przez państwa Osi jak i przez aliantów. Została zaprojektowana jako działo przeciwpancerne (przebijalność pancerza 43 mm z odległości 500 metrów), ale służyła także jako działo piechoty oraz broń oddziałów powietrznodesantowych.

Było to bardzo lekkie działo o niskim profilu i bez tarczy pancernej. Przewidziano możliwość demontażu kół na stanowisku bojowym, co jeszcze bardziej obniżało sylwetkę działa. Produkowano różne odmiany tej armaty – z hamulcem wylotowym i bez.

Największym producentem tej armaty były Włochy, gdzie była znana jako Cannone da 47/32 M35, używana była także przez armię holenderską (Kanon van 4,7) i rumuńską. Pewną liczbę dział zakupiła[1] także Łotwa i Związek Radziecki, gdzie nosiły oznaczenie M35B. Po anektowaniu Austrii przez Niemcy austriackie armaty tego typu weszły na uzbrojenie Wehrmachtu jako 4,7cm Pak. W armii fińskiej znane były jako 47 PstK/35 (z hamulcem wylotowym) i 47 PstK/39W (bez hamulca wylotowego).

Niemiecki Waffenamt nadał tej broni oficjalne oznaczenie 4,7 cm Ik (Inflanterie-kanone) M35/36 oraz 4,7 cm PaK (ö) od Österreichische (austriackie) z planami rozmieszczenia tych armat na fortyfikacjach granicznych Wału Zachodniego.

W 1942 wojska brytyjskie zdobyły ponad 100 armat tego typu w czasie walk w Afryce Północnej i przez krótki okres były one używane przez oddziały drugiego rzutu. Niektóre źródła podają, że 96 armat tego typu ze względu na małą wagę i zadowalającą skuteczność zostało zaadaptowanych na użytek brytyjskich sił powietrznodesantowych – zmieniono w nich system celowniczy, zmodyfikowano podwozie umożliwiając zrzut na spadochronie oraz dodano celownik teleskopowy z armaty dwufuntowej[2].

Przypisy

  1. ↑ Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939-1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 55. ISBN 978-83-8151-551-1.
  2. ↑ Chris Chant: Artillery, Amber Books 2005, ISBN 1-904687-41-5.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.