| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk dypl. piech. Jerzy Zaremba |
| Ostatni |
mjr Kazimierz Choroszewski |
| Działania zbrojne | |
| kampania włoska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
.svg.png.webp){kind=small}
3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej (3 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
3 Karpacki Pułk Artylerii Przeciwpancernej został sformowany na podstawie rozkazu L.dz. 821/I/Tj/42 dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie z dnia 10 listopada 1942 roku Organizacja 3 Dywizji Strzelców Karpackich, w terminie do 15 listopada 1942 roku. Pułk był organicznym oddziałem artylerii przeciwpancernej 3 Dywizji Strzelców Karpackich[1]. Stan etatowy liczył 42 oficerów i 622 szeregowców[2].
Pułk walczył w kampanii włoskiej 1944-1945. Po zakończeniu walk, na przełomie lipca i sierpnia 1945 wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Tobruk” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[3]. W 1946 roku został przetransportowany do Wielkiej Brytanii, a w następnym roku rozformowany.
Przeznaczony był do zwalczania wszelkiego rodzaju pojazdów pancernych pociskami o dużej prędkości początkowej i płaskim torze.
Organizacja pułku
- Dowództwo pułku
- I dywizjon
- II dywizjon
- III dywizjon
- IV dywizjon
Każdy dywizjon składał się z trzech baterii po cztery 4 działony. W każdym z czterech dywizjonów dwie baterie uzbrojone były w 57 mm armaty przeciwpancerne natomiast trzecia bateria w 76,2 mm armaty przeciwpancerne.
Zgodnie z etatem pułk liczył 39 oficerów oraz 611 podoficerów i kanonierów. Na uzbrojeniu posiadał 32 armaty 6-funtowe (kal. 57 mm) i 16 armat 17-funtowych (kal. 76,2 mm)[4].
Obsada personalna
Dowódcy pułku:
- ppłk dypl. piech. Jerzy Zaremba (11 XI 1942 - 17 IX 1943[5])[6]
- mjr Kazimierz Choroszewski[7] (od 18 XI 1943[8])
- Zastępcy dowódcy pułku
- mjr Antoni Miedźwiedź[6]
- mjr Andrzej Racięski
- mjr Tadeusz Kazimierz Józef Nieżychowski
Adiutant pułku
- por. Franciszek Ignaciuk[9]
Dowódcy dywizjonów:
I Dywizjon
II Dywizjon
III Dywizjon
IV Dywizjon
Przypisy
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 49, 51.
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 19.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 137.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 279.
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 21, 22, 42.
- 1 2 3 4 5 6 Polak 2004 ↓, s. 119.
- ↑ Szczurowski 2001 ↓, s. 281.
- ↑ Kronika 3 DSK 1943 ↓, s. 45.
- 1 2 3 4 5 Młotek (red.) 1978 ↓, s. 813-820.
Bibliografia
- Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. [w:] Oddziałowe Kroniki i Dzienniki Działań, sygn. C.292 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2016-06-03].
- Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Mieczysław Młotek (red.): 3 Dywizja Strzelców Karpackich 1942-1947. tom 1. Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.
- Michał Polak, Grot - Zeszyty Historyczne nr 18/19 2004.„Obsada dowództw Armii Polskiej na Wschodzie według stanu na 1 stycznia 1943 r.”, Leszno: Wydawnictwo Instytutu im. gen. Stefana „Grota” Roweckiego w Lesznie, 2004, ISSN 1509-9792.
