12 Dywizjon Artylerii Pancernej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1944

Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

9 Drezdeńska Dywizja Piechoty

Przemarsze i walki
Dywizjon walczył w składzie 8 DP
76 mm działo pancerne SU-76

12 Dywizjon Artylerii Pancernej[uwaga 1] – samodzielny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany na mocy rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 16 z 3 września 1944. W działa samobieżne Su-76 wyposażony został 1 lutego 1945 w Rembertowie[1].

Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę 29 października 1944[1].

Działania bojowe

Dywizjon prowadził działania bojowe w składzie 9 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty z 2 Armii Wojska Polskiego[1].

W chwili zakończenia wojny posiadał jedno działo samobieżne SU-76[2]

Skład etatowy

BA-64 - samochód pancerny

Dowództwo[uwaga 2]

  • pluton dowodzenia,
  • 3 baterie dział samobieżnych
  • drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny

żołnierzy – 165 (oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)

sprzęt:

  • działa samobieżne SU-76 – 13
  • samochód pancerny BA-64 – 1
  • samochody – 19
  • motocykle – 4

Kamuflaż i oznakowanie wozów

Wozy bojowe malowano farbą olejną koloru ciemnozielonego. Poszczególne pojazdy mogły różnić się odcieniem, a nawet i kolorem. Jeśli okoliczności tego wymagały, malowano pojazdy w nieregularne plamy różnej wielkości i kształtu. Obok podstawowego koloru wykorzystywano brąz, czerń lub piaskowy. Taki sposób malowania stosowano jednak sporadycznie. Zimą wozy bojowe malowano na biało, tzw. bielidłem. Biel nakładano bezpośrednio na ochronną farbę zieloną, przy czym pokrywano nią albo cały pojazd, albo też tylko część jego powierzchni, tworząc nieregularne plamy deformujące kształt. Zamiast farby mogło być używane wapno[3].

Na wieży malowano orła. Stylizowany, aczkolwiek znacznie uproszczony kształt orła wzorowany był na orle piastowskim. Wysokość orła wahała się od 20 do 40 cm[4].

Oznakowanie taktyczne

Numery taktyczne dywizjonu[5]:
dowódca — 1200

  • 1 bateria — 1211, 1212, 1213, 1214
  • 2 bateria — 1221, 1222, 1223, 1224
  • 3 bateria — 1231, 1232, 1233, 1234

Uwagi

  1. ↑ W literaturze występują również nazwy Dywizjon Artylerii Samobieżnej oraz Dywizjon Artylerii Samochodowej. Dodaje się również określenie "samodzielny".
  2. ↑ Etat 04/568 z poprawkami

Przypisy

Bibliografia

  • Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
  • Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP. 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.