Świątynia Białego Obłoku w Pekinie
Ilustracja
Brama wejściowa
Państwo

 Chiny

Miejscowość

Pekin

Wyznanie

taoizm

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Świątynia Białego Obłoku w Pekinie”
Ziemia39°53′56″N 116°20′15″E/39,898889 116,337500

Świątynia Białego Obłoku (chin. upr. 白云观, chin. trad. 白雲觀, pinyin Báiyúngùan) – świątynia taoistyczna znajdująca się w Pekinie.

Historia

Początki świątyni sięgają czasów dynastii Tang. Wybudowana w 739 roku, nosiła wówczas nazwę Tianchang. Wewnątrz znajdował się posąg Laozi. Spłonęła w 1206 roku.

Po zajęciu Chin przez Mongołów odbudowana w 1224 roku z rozkazu Czyngis-chana[1]. Zgodnie z przekazami mistrz Qiu Chuji z rozkazu mongolskiego władcy miał zostać przywódcą wszystkich taoistów w Chinach i rezydować w tej świątyni[2]. Swoją obecną nazwę nosi od czasów dynastii Ming[1].

Przechodziła trzykrotną przebudowę: w 1706, 1714 i 1886 roku[3].

Zdewastowana w okresie rewolucji kulturalnej odgrywała rolę koszar[4]. Odrestaurowana, obecnie ponownie pełni funkcje kultowe. Użytkowana przez Chińskie Towarzystwo Taoistyczne[5], którego jest siedzibą[2]. Obecnie mieszka w niej 30 mnichów[4]. Znajduje się w niej bogata biblioteka pism taoistycznych[1].

Architektura

Pawilon Lingguan

Świątynię ulokowano wzdłuż osi północ-południe, z bramami wychodzącymi w kierunku południowym[1]. Zbudowana została na wzór typowej świątyni buddyjskiej. Składa się z trzech położonych równolegle części, w ramach których znajdują się dziedzińce przedzielane bramami i pawilonami kultowymi ze znajdującymi się wewnątrz posągami taoistycznych bóstw[1], oraz ulokowanego na tyłach ogrodu[3]. W różnych miejscach świątyni znajdują się trzy płaskorzeźby przedstawiające małpy; według legendy znalezienie wszystkich i potarcie ich ręką zapewnia szczęście[1].

Główne zabudowania (50 budynków) znajdują się w zajmującej powierzchnię 2 hektarów części środkowej[3]. Głowna brama o trzech wejściach, wybudowana w 1443 roku, ozdobiona jest wyobrażeniami chmur, żurawi i ptaków[6][3]. Za nią znajduje się most Wofeng, który wiedzie do pawilonu Lingguan. Poświęcony jest on bóstwu o tym imieniu; wewnątrz pawilonu znajduje się jego posąg o wysokości 1,2 metra[7]. Dalej znajduje się poświęcony Nefrytowemu Cesarzowi pawilon Yuhuang z 1,8-metrowym posągiem w środku[8]. Towarzyszy mu 6 mniejszych posągów wyobrażających służbę, zaś ściany pawilonu pokryte są malowidłami z okresu Ming i Qing[3].

Za pawilonem Yuhuang znajduje się wzniesiony w 1456 roku pawilon Laolü, w którym czczonych jest siedmiu założycieli Szkoły Doskonałego Objawienia (Quanzhen Dao)[9]. Następny pawilon, Qiuzu, poświęcony jest założycielowi szkoły Longmen, Qiu Chuji[3]. W pawilonie tym znajduje się wielka drewniana misa, podarowania przez cesarza Yongzhenga. Zgodnie z legendą, gdy mnichom będzie grozić niebezpieczeństwo, mają zanieść ją do pałacu cesarskiego aby uzyskać pomoc[10].

Trójnóg przed pawilonem Sanqing

Ostatnim budynkiem środkowej części świątyni jest pawilon Sanqing. Jako jedyny z pawilon jest on dwupiętrowy[3]. Na pierwszym piętrze oddaje się cześć czterem cesarzowym, zaś na drugim taoistycznej trójcy. Przed pawilonem umieszczony jest wykonany z brązu ogromny trójnóg ofiarowany przez cesarza Jiajinga, ozdobiony wyobrażeniami 43 smoków[11].

W części zachodniej świątyni znajdują się pawilony Citang, Baxian i Luzu, zaś we wschodniej pawilony Sanxing, Cihang, Zhenwu i Leizu.

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 White Cloud Taoist Temple. kinabaloo.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  2. 1 2 The White Cloud Temple of Beijing. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 White Cloud Temple. travelchinaguide.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  4. 1 2 Baiyun Guan (White Cloud Temple), Beijing. sacred-destinations.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  5. ↑ Oficjalny taoistyczny związek wyznaniowy w ChRL
  6. ↑ Pailou (Cloud Pillar). history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  7. ↑ Lingguan Hall. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  8. ↑ Hall of the Jade Emperor. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  9. ↑ Laolv Hall. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  10. ↑ Hall of Immortal Qiu. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
  11. ↑ Hall of Taoist Trinity and Four Emperors. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-02-18]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.