Młodość i wczesna twórczość

Była córką socjologa i prawnika Michaiła Rejsnera i jego żony Jekatieriny z d. Chitrowo^[1]. Jej ojciec był profesorem uniwersytetu w Tomsku w latach 1898–1903. Następnie razem z rodziną wyjechała do Niemiec, gdyż jej ojciec został oskarżony o szerzenie buntowniczej propagandy. W Niemczech Michaił Rejsner poznał czołowych działaczy tamtejszej partii socjaldemokratycznej. Z ruchem socjaldemokratycznym utrzymywał kontakt także po powrocie do Rosji w 1907 r. To polityczne zaangażowanie miało znaczący wpływ na rozwój poglądów jego córki^[2]. W Petersburgu zamożna^[3] rodzina Rejsnerów mieszkała w dzielnicy Petersburska Strona, jej ojciec występował z bezpłatnymi wykładami dla robotników^[1].

W 1912 r. Łarisa Rejsner ukończyła gimnazjum ze złotym medalem, po czym rozpoczęła studia w Instytucie Psychoneurologicznym w Petersburgu^[2]. Jako wolna słuchaczka uczęszczała również na uniwersytecki kurs historii idei politycznych^[1]. W latach 1915–1916 razem z ojcem wydawała pismo satyryczne „Rudin” (od nazwiska bohatera powieści Iwana Turgieniewa), publikowała również na łamach innych tytułów swoje felietony i wiersze. Po zamknięciu pisma z powodu braku funduszy na kontynuację jego wydawania współpracowała kolejno z pismami Maksyma Gorkiego – „Letopis” i „Nowaja żyzn'”^[2].

Rewolucja i wojna domowa w Rosji

Brała aktywny udział w rewolucji lutowej w Piotrogrodzie, następnie w ruchu rad robotniczych i żołnierskich. Była członkinią komisji ds. sztuk przy komitecie wykonawczym rad delegatów robotniczych i żołnierskich. Po rewolucji październikowej zasiadała w komisji ds. opisu i ochrony zbiorów Ermitaża i innych muzeów w Piotrogrodzie^[2]. W 1918 r. wstąpiła do partii bolszewickiej^[2].

Przez kilka miesięcy w 1918 r. była komisarzem oddziału zwiadowczego przy sztabie 5 Armii, brała udział w działaniach zbrojnych Flotylli Kamsko-Wołżańskiej na froncie wschodnim wojny domowej w Rosji^[2], na Wołdze i Morzu Kaspijskim. Przeszła cały szlak bojowy flotylli, począwszy od operacji kazańskiej we wrześniu 1918 r.^[3] Podczas walk, w Niżnym Nowogrodzie, poznała zastępcę komisarza spraw wojskowych i morskich Fiodora Raskolnikowa, który został następnie jej mężem^[1]. W grudniu 1918 r. Łarisie Rejsner powierzono obowiązki komisarza sztabu generalnego floty Radzieckiej FSRR^[2]. W lipcu 1919 r. wróciła na front wschodni do Flotylli Kamsko-Wołżańskiej, w szeregach której, w oddziale zwiadowczym^[4], brała udział w walkach do lata 1920 r. W 1920 r. brała udział w operacji pod Anzali^[1]. Następnie razem z Raskolnikowem wróciła do Piotrogrodu i została komisarzem we Flocie Bałtyckiej^[1][2].

Po wojnie domowej

Po zakończeniu wojny domowej żyła w Piotrogrodzie, uczestnicząc w miejscowym życiu literackim i społecznym. W 1921 r. wyjechała do Afganistanu razem z mężem, który pełnił w tym kraju obowiązki ambasadora^[2]. Następnie wróciła do Rosji Radzieckiej. Rozwiodła się z Raskolnikowem, związała się natomiast z Karolem Radkiem^[3]. Pracowała jako dziennikarka i specjalna korespondentka pism „Izwiestia” i „Krasnaja Zwiezda”, dla których przygotowywała m.in. korespondencję z Niemiec^[2]. Po powrocie z Niemiec rozstała się z Radkiem^[3].

Zmarła w 1926 r. na tyfus^[2]. Została pochowana na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie^[1].

Jej brat Igor Rejsner był jednym z twórców radzieckiej orientalistyki^[3].