Łagiew (niem. Lägel, Legel, łac. lagēna, gr. lagynos, λάγυνος) – naczynie do przechowywania i transportowania wody, napojów i innych płynów^[1].

Było to przede wszystkim naczynie podróżne, którego cechą mogła być też określona pojemność. Wykonywano je z drewna, skóry, kruszcu, miedzi lub gliny.

W języku prasłowiańskim istniały również formy słowne lagy i lagъve określające takie naczynia. Fakt, że określenie łagiew występuje w wielu językach słowiańskich, podważa panujące przekonanie, że słowo to zapożyczone zostało z języka niemieckiego^[2].

Łagiew, stągiew, baryłka, flasza, dzban, bukłak – naczynia te po łacinie określano słowami lagoena i lagena. Rzemieślnik wytwarzający łagwie zwał się łagiewnikiem; synonimem tej nazwy w dokumentach staropolskich pisanych po łacinie były pochodne od nazwy naczynia słowa: lagoenarius, lagenarius, lagoenator, lagenator.

Przypisy

Bibliografia

• Marzena Tyl (Trębacz): Łagiewnik (praca roczna z leksykologii i leksykografii). Filologia Polska (II r.), Wydział Nauk Humanistycznych, Katolicki Uniwersytet Lubelski, Lublin 2003
• Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego