supinum (język szwedzki)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) gram. szwedzkie supinum (służące do tworzenia czasu teraźniejszo-przeszłego (perfekt) oraz zaprzeszłego (pluskvamperfekt))[1], imiesłów przeszły[2]
odmiana:
(1.1) lp ett supinum, supinumet; lm supinum, supinumen
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) verbform
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
złożenie rzeczownikowe supinumform
etymologia:
uwagi:
  • Historycznie szwedzkie supinum było imiesłowem biernym czasu przeszłego (perfektparticip) rodzaju nijakiego.[3] Następnie rozwinęło się ono w formę, nabierając (czasem) innej końcówki, którą obecnie nazywa się supinum i która służy jedynie do tworzenia czasów przeszłych: teraźniejszo-przeszłego (perfekt) i zaprzeszłego (pluskvamperfekt), nie mając samoistnego znaczenia. We wszystkich innych językach germańskich do tego celu służy imiesłów bierny czasu przeszłego.
  • por. perfektparticip
źródła:
  1. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „supinum” w: Svensk ordbok (SO), Svenska Akademien.
  2. ↑ Jacek Kubitsky, Słownik szwedzko-polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12412-1, s. 467.
  3. ↑ Aleksander Szulc, Gramatyka dydaktyczna języka szwedzkiego, 1992, s. 116.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.