sleutel (język niderlandzki)
een sleutel (1.1)
de g-sleutel (solsleutel) (1.2)
- wymowa:
- IPA: [ˈsløtəl]
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) klucz
- (1.2) muz. klucz muzyczny
- odmiana:
- lp sleutel; lm sleutels; zdrobn. lp sleuteltje; lm sleuteltjes
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) sleutelhanger → brelok do kluczy
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- śr.niderl. slotel, końcowo z pragerm. *slutilaz[1]
- por. st.fryz. sletel, st.saks. slutil, swn. sluzzil (skąd niem. Schlüssel)
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Niderlandzki - Podstawowe rzeczowniki
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.