poftă (język rumuński)
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) chęć, chętka, ochota[1]
- (1.2) zachcianka[1]
- (1.3) apetyt[1]
- odmiana:
- (1.1-3) lp poftă; lm pofte
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. pofti
- przym. pofticios
- wykrz. poftim
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- od rum. pofti < prasł. *pochъtěti, por. scs. похоть[2], bułg. похта[3]
- uwagi:
- źródła:
- 1 2 3 Zdzisław Skarżyński, Mały słownik rumuńsko-polski, Wiedza Powszechna, Warszawa 1984, ISBN 83-214-0310-7.
- ↑
Hasło „похоть” w: Старославянский словарь (по рукописям X‒XI веков), red. Р. М. Цейтлин, Р. Вечерка, Э. Благова, Русский язык, Moskwa 1994, ISBN 5-200-01113-2, s. 493.
- ↑ Anna Oczko, Zapożyczenia południowosłowiańskie w języku rumuńskim w XVI i XVII wieku, Kraków 2010, s. 212.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.