jadownik (język polski)

wymowa:
[uwaga 1] IPA: [jaˈdɔvʲɲik], AS: [i ̯adovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. zaklinacz węży, truciciel, czarownik[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jad mrz, jadowitość ż
przym. jadowy, jadowity
przysł. jadowicie
związki frazeologiczne:
etymologia:
źródłosłów dla pol. Jadowniki[1]
uwagi:
  1. ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1 2 Hasło „Jadowniki” w: Maria Malec, Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003, ISBN 83-01-13857-2, s. 106.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.