stranda

See also: Stranda

Icelandic

Etymology

From the noun strönd (“beach, shore”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈstranta/
  • Rhymes: -anta

Verb

stranda (weak verb, third-person singular past indicative strandaði, supine strandað)

  1. (intransitive) to run aground

Conjugation
stranda — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að stranda
supine
(sagnbót)		 strandað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 strandandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég stranda við ströndum present
(nútíð)		 ég strandi við ströndum
þú strandar þið strandið þú strandir þið strandið
hann, hún, það strandar þeir, þær, þau stranda hann, hún, það strandi þeir, þær, þau strandi
past
(þátíð)		 ég strandaði við strönduðum past
(þátíð)		 ég strandaði við strönduðum
þú strandaðir þið strönduðuð þú strandaðir þið strönduðuð
hann, hún, það strandaði þeir, þær, þau strönduðu hann, hún, það strandaði þeir, þær, þau strönduðu
imperative
(boðháttur)		 stranda (þú) strandið (þið)
Forms with appended personal pronoun
strandaðu strandiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
strandaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 strandaður strönduð strandað strandaðir strandaðar strönduð
accusative
(þolfall)		 strandaðan strandaða strandað strandaða strandaðar strönduð
dative
(þágufall)		 strönduðum strandaðri strönduðu strönduðum strönduðum strönduðum
genitive
(eignarfall)		 strandaðs strandaðrar strandaðs strandaðra strandaðra strandaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 strandaði strandaða strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
accusative
(þolfall)		 strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
dative
(þágufall)		 strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu
genitive
(eignarfall)		 strandaða strönduðu strandaða strönduðu strönduðu strönduðu

Noun

stranda

  1. indefinite genitive plural of strönd

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

stranda m or f

  1. definite feminine singular of strand

Verb

stranda

  1. inflection of strande:
    1. simple past
    2. past participle

Norwegian Nynorsk

Noun

stranda f

  1. definite singular of strand

Old Norse

Noun

stranda

  1. genitive plural of strǫnd

Swedish

Etymology

From strand (“beach, shore”) +‎ -a.

Verb

stranda (present strandar, preterite strandade, supine strandat, imperative stranda)

  1. (intransitive) to run aground
    Synonym: gå på grund
    Båten strandade ― The boat ran aground
  2. (transitive) to run aground
    Han strandade båten ― He ran the boat aground
  3. (intransitive, transitive, figurative) to fail (and abort)
    Förhandlingarna strandade ― The negotiations failed
    De strandade förhandlingarna ― They made the negotiations fail

Conjugation
Conjugation of stranda (weak)
Active Passive
Infinitive stranda strandas
Supine strandat strandats
Imperative stranda —
Imper. plural1 stranden —
Present Past Present Past
Indicative strandar strandade strandas strandades
Ind. plural1 stranda strandade strandas strandades
Subjunctive2 strande strandade strandes strandades
Participles
Present participle strandande
Past participle strandad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.