ottrącać

From odtrącić +‎ -ać. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔttrɑ̃t͡sat͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔttrɑ̃t͡sat͡ɕ/

ottrącać impf (perfective odtrącić)

1. to deduct, to take away (to remove from a sum)
   • 1981-2001 [Fifteenth century], Elżbieta Belcarzowa, editor, Glosy polskie w łacińskich kazaniach średniowiecznych, volume IV, page 63:

     Sunt quidam, qui precium suorum seruorum taliter defalcant ottrączaiø, nam cum ipsis debent soluere, tunc componunt super eos dicendo: Perdidisti mihi calcar

     [Sunt quidam, qui precium suorum seruorum taliter defalcant ottrącają, nam cum ipsis debent soluere, tunc componunt super eos dicendo: Perdidisti mihi calcar]

• Polish: odtrącać

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “ottrącać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN