odmówienie

From odmówić +‎ -enie. First attested in 992–1573.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɔdmɔːvjɛɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɔdmovjɛɲe/

odmówienie n

1. verbal noun of odmówić
   • 1858 [c. 1408], Wojciech Szurkowski z Ponieca, “Wyroki sądów miejskich czyli ortyle [Urban court rulings i.e. "Ortyls"]”, in Wacław Aleksander Maciejowski, editor, Historia prawodawstw słowiańskich [History of Slavic lawmaking], volume 6, Poniec, page 42:

     Then orthel, czosz przyszyasznyk sz gynnymy przyszyasznyky wyrzek[ł], yesth moczny a oszthogy szye besze wszego odmowyenya sz prawa prawego

     [Ten ortel, coż przysiężnik z jinnymi przysiężniki wyrzek, jest mocny a ostoji sie beze wszego odmowienia z prawa prawego]

• Polish: odmówienie

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “odmówienie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish odmówienie. By surface analysis, odmówić +‎ -enie.

• IPA^(key): /ɔd.muˈvjɛ.ɲɛ/
• (Middle Polish) IPA^(key): /ɔd.mɔˈvjɛ.ɲe/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛɲɛ
• Syllabification: od‧mó‧wie‧nie

odmówienie n

1. verbal noun of odmówić

• odmówienie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “mowienie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]