niemowiątko

From nie mówić +‎ -ę +‎ -ko. First attested in the fifteenth century.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɲɛmɔvjɑ̃tkɔ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɲɛmɔvjɑ̃tkɔ/

niemowiątko n

1. infant, baby (young human being)
   • 1930 [c. 1455], “Tob”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎, 4, 21:

     To dawaiø wyedzecz, sinu moy, yszem dal dzesyøcz lybr srzebra, gdisz ti gescze bil nyemowyøtkem (dum adhuc infantulus esses)

     [To dawaję wiedzieć, synu moj, iżem dał dziesięć libr śrzebra, gdyś ty jeszcze był niemowiątkiem (dum adhuc infantulus esses)]

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “niemowiątko”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN