fletta

See also: flétta

Faroese

Etymology

From Old Norse fletta.

Verb

fletta (third person singular past indicative fletti, third person plural past indicative flettu, supine flett)

  1. to flay
  2. to slaughter

Conjugation
Conjugation of fletta (group v-9)
infinitive fletta
supine flett
participle (a5)1 flettandi flettur
present past
first singular fletti fletti
second singular flettir fletti
third singular flettir fletti
plural fletta flettu
imperative
singular flett!
plural flettið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse fletta, ultimately from the source of Proto-Germanic *splītaną (“to split”).[1]

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈflɛhta/
  • Rhymes: -ɛhta

Verb

fletta (weak verb, third-person singular past indicative fletti, supine flett)

  1. to peel, strip, remove a (thin) outer layer
  2. to turn (a page)

Conjugation
fletta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að fletta
supine
(sagnbót)		 flett
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 flettandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég fletti við flettum present
(nútíð)		 ég fletti við flettum
þú flettir þið flettið þú flettir þið flettið
hann, hún, það flettir þeir, þær, þau fletta hann, hún, það fletti þeir, þær, þau fletti
past
(þátíð)		 ég fletti við flettum past
(þátíð)		 ég fletti við flettum
þú flettir þið flettuð þú flettir þið flettuð
hann, hún, það fletti þeir, þær, þau flettu hann, hún, það fletti þeir, þær, þau flettu
imperative
(boðháttur)		 flett (þú) flettið (þið)
Forms with appended personal pronoun
flettu flettiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
flettast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að flettast
supine
(sagnbót)		 flest
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 flettandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég flettist við flettumst present
(nútíð)		 ég flettist við flettumst
þú flettist þið flettist þú flettist þið flettist
hann, hún, það flettist þeir, þær, þau flettast hann, hún, það flettist þeir, þær, þau flettist
past
(þátíð)		 ég flettist við flettumst past
(þátíð)		 ég flettist við flettumst
þú flettist þið flettust þú flettist þið flettust
hann, hún, það flettist þeir, þær, þau flettust hann, hún, það flettist þeir, þær, þau flettust
imperative
(boðháttur)		 flest (þú) flettist (þið)
Forms with appended personal pronoun
flestu flettisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
flettur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 flettur flett flett flettir flettar flett
accusative
(þolfall)		 flettan fletta flett fletta flettar flett
dative
(þágufall)		 flettum flettri flettu flettum flettum flettum
genitive
(eignarfall)		 fletts flettrar fletts flettra flettra flettra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 fletti fletta fletta flettu flettu flettu
accusative
(þolfall)		 fletta flettu fletta flettu flettu flettu
dative
(þágufall)		 fletta flettu fletta flettu flettu flettu
genitive
(eignarfall)		 fletta flettu fletta flettu flettu flettu

References
  1. Pokorny, Julius (1959) chapter 1000, in Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 3, Bern, München: Francke Verlag, page 1000

Italian

Verb

fletta

  1. inflection of flettere:
    1. first/second/third-person singular present subjunctive
    2. third-person singular imperative
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.