เพี้ยง

เพี้ยง • (píiang)

1. (archaic, poetic) like, as, as if, characteristic of; just, only.
   • 2000, สถาบันภาษาไทย, กรมวิชาการ, กระทรวงศึกษาธิการ, ประชุมโคลงโลกนิติ, Bangkok: สถาบันภาษาไทย, กรมวิชาการ, กระทรวงศึกษาธิการ, →ISBN, page 230:

     โทษท่านผู้อื่นเพี้ยง เมล็ดงา ปองติฉินนินทา ห่อนเว้น โทษตนเท่าภูผา หนักยิ่ง ป้องปิดคิดซ่อนเร้น เรื่องร้ายหายสูญ

     tôot tâan pûu ʉ̀ʉn píiang · má-lét ngaa · bpɔɔng dtì-chǐn-nin-taa · hɔ̀n wén · tôot dton tâo puu-pǎa · nàk yîng · bpɔ̂ng-bpìt kít sɔ̂ɔn-rén · rʉ̂ʉang ráai hǎai-sǔun

     The fault of theirs, other people, is like a sesame seed, [yet thou] seekest to chastise and revile [them] without cessation. [But when] thine own fault is so much great as a rocky mountain, [yet thou] seekest to cover up or suppress [thine own] ill matter, [trying all means to make it] vanish away.

เพี้ยง • (píiang)

1. (used to end a prayer, spell, etc) amen; so be it.